Iedern männ’n àj’noar buut’n kiekt zeej’, met de rèègelmoat van de klokke, de blaa noar beneed’n dwarrel’n. Môôi röstig noajoarsweer. Onverbiddellijk de tied, de zommer is vuurbiej. Ne doeve scharrelt nog wat rôônd op zeuk noar een wörmke en de merels trekt nog èèm’n ne leste piere uut de grôônd. De eekhoorntjes vult de wintervuuroad an met hazelnötjes. In het natte grös scheet de padd’nsteule noar boam’n. De begonias bleuit nog net zô môôi as vuur drei moand trugge. Zie zölt het volhôôld’n tut de èèrste vörs. Ne kôôle soeze wind drif oe noar binn’n. Ne foss’n blaa zit oe achternoa, àj’ de duure achter oe dichte trekt. Harfs, het breg van alles met zich met. Lekker warm, biej de göllende kachel, zittend an de vette pannekooke met spek. In één keer zeej’ vaa wier met ne greun’n snoet’n an de arwt’nsoep. Al kewwend warkt e een varkensoor noar binn’n. Zelf hôôl ie het biej het dikke achterèine van ne varkensstat. Onmeunig lekker die harfskost. Vegetariers, nôôit van eheurt. In gedacht’n zweef ie op ne harde noajoarswind van schoole op huus an. Vandaage moos met ne harse spek. Ne grôôte panne vol. Wat er oaver blif, wördt ’n ààndern dag in spekvet wier op ebakk’n. Det is nog völle lekkerder. Een paar kèèr in de wekke, bôôn’n uut ’t zoolt. Det is minder, mar ie möt ett’n wat de pot schaft. Ôk ’n hôônd et met. Hôônnebrokk’n kent ze neet. As ter één kèèr in de moand ne kippe op toafel kump, bint de butjes vuur ‘t hunneke. Doar wördt niks weg egôôit. Netuurlijk alle daag’n een ei. Met grovve hàànde frommelt vaa de eierdöppe tut gruus en dan wordt de bäste biej de kipp’n in egôôit. Harfstied ie möt er van geniet’n. De natuur op zien môôist. Zie maakt zich op vuur de wintersloap. Nog èèm’n en dan komt ze, de novemberstorm’n. De kôôle wind geeselt de roet’n. De vèinsters rammelt op de pinne. Nog èèm’n ne màànne met hoolt uut de schuure. De kachel gölt, rôôd gleunig. Van gas hebt ze nog nôôit eheurt en van centrale verwarming à hèèmoa neet. Één kacheltje in het hèèle huus. Op tied noa berre, deepe ôônder de stikdekk’n, ofwacht’n wat de nieje dag wier breg. Doar zölt noe hèèle generaties wèè, diet dit àmoa vrèimd over kump. Wie wèèt, noe met de oplôôpende gaspries en het te kort an elektrisch, kom ie ôôit nog is wier an de törf, de eierkoll’n en het hoolt. Vallende blaa, het breg oe op van alle rare gedacht’n.
De Vèèrkàànte Viefkop schrijft wekelijks een column op HoltensNieuws.nl. Hij neemt de politiek kritisch onder de loep, vertelt over zijn jeugdbelevenissen en laat zijn fantasie de vrije loop om (mis)toestanden aan de kaak te stellen. Soms is hij mild, dan weer scherp.
