Doar zit ik noe, old en versletten
Mien vrèènde van vrogger zint hin
‘k Zit stille alleen en vergetten
Doar is hoast ‘e genne die ‘k ken
De wind blös zo koold uut het oosten
De beume van ‘t bos zie sprekt neet
Gin mèènse he’k om mie te troosten
Ik zinge moar zachies mien leed
Refrein:
Vrogger, vrogger, vrogger was ‘t een mooie tied
Vrogger, vrogger, ‘t mooie van vrogger bin’k kwiet
As ‘s nachts vleegt de gaanze deur ‘t duuster
Din Gif mie heur rôpen weer mood
En hoondegeblek, woar ‘k noar luuster
Dat dut mie ok ait wonder good
Noar al wat er lèèft kin ‘k verlangen
En zee ‘k hoast gine mèènse meer hier
De zörge veur hen is vervangen
Deur hulpe an ‘t weerloze dier
Refrein
Wat bliedschap in’t eenzame leaven
kriek als er een kind hier hen geet
‘k Vergette mie tôstaand dan èven
As ‘t röstig vertelt, wat het deed
Moar geet dan zo’n kind mie verloaten
Dan lèèf ik weer net as veurhen
Dat ‘k nooit is met vrèènde kan proaten
Is eets, woar ik moeilijk an wen
Refrein
Omzetting dialect: H.J.A. Koldewij
