Mangs gebuurt er vanals. Ne zeeke buurvrouwe, ne witt’n schimmel in de wèire, harfstied, een dèèrntje det nen uutweg zoch, wichter diet misbruukt bint, viool’n, diet de grôônd in möt en het bloodvergeet’n in Gaza. Het besef, hoe völle of ’t weert is, dàj’ nog gezôônd bint. Ik kon der neet van sloap’n. ‘N hèèl’n nach lag ik ter wakker van en ’s mäns was een gedich geboor’n.
Flard’n van ne nachmerrie.
Duuster, rèèg’n, flard’n mist.
Ne schimmel, op ne jaag’nde wolke,
Geeselt strak het kaale làànd.
Kan ’t neet vind’n, ‘k bin onröstig,
‘K heb ’t neet meer in de hàànd.
Drèum’n, zwèèt’n, ‘k heb ’t neet meer,
Männ’nvrog is nog gruuwlijk veer.
Griep’n en graai’n, kômme niks veerder,
Klauwend duur het mulle zàànd.
Ôk al doo ‘k, nog zôô mien beste,
In det veeld vol onverstàànd.
Het lèèm’n is miej vôt e vleuig’n,
In een berre van violen,
Mien harte schreeuwt, van moord en bràànd.
Ne trein, ne klap, oh leeve God,
Verdomd, verdreet, nog meer kapot.
Ik zeuke, grèève, wat bin ‘k kwiet?
Ik grèève, domweg, in de tied.
Tuss’n puun, vergött’n blood,
Hoe is ’t mèuglijk, onmèènslijk,
Stekkende piene, ’t geet neet good.
Oh leeve tied, oh grôôte God.
De weereld die is kàànt kapot.
Begriepe zelf neet meer, wà ‘k schrieve.
Àmoa lös zàànd, ’t is net ô’k drieve.
Van ’t vèinster weg, op ’t witte peerd,
De ruumte in, dag narighèid.
Gezôônd bliem’n, det is alles weerd.
Duur ’n duuster hen, hèèmoal àlleene.
Bekèènd’n, ik heb ze neet e zeene.
Allèèn’ à ‘k de ôôg’n stief dichte doo,
Zee ‘k in de veert’n, vaa en moo.
Het is de weereld van vuurbiej,
Van onschûûld en misbruukte wichter,
Wiej verkloar’n ze vôôgelvriej.
De klokke tikt, net neet wà ‘k wille.
Woerumme steet de tied neet stille?
Det gejachter, ‘k zeuke de roste.
Alles stöt miej tèèg’n de börste.
Gen genèuzel’n meer, vedan.
Schoolder an schoolder, met mekare.
Het is an of het is van.
Op een berre van viool’n,
Met ne glimlach um de môônd,
Lig ze, in de harfs van ’t lèèm’n,
Mà gelukkig, good gezôônd.
Op ne schimmel weg e drèèm’n.
In het duuster van het duuster,
‘N armood van miej of e schrèèm’n.
Wis en waarachtig,
De Vèèrkàànte Viefkop.