Vèèr mei, dood’nherdèènking. De klèinzönne mag vuur de èèrste kèèr bloom’n legg’n op ’n Canadeez’n Karkhof, op één van de graam’n van ôônze bevrijders. Wat zal e doar van ôônder ‘n indruk wèèr. Het gung ôôns neet ààns, toen wiej in nèèngtienhonderd vèèrenvieftig, wörd’n of marcheert noar die grôôte herdèènking. Buss’n vol, met nog jonge Canadeez’n, wörd’n der an evoert. Het is good det noe, noa meer dan viem’n zèumtig joar, der nog altied wörd herdach. In die meidaag’n, zèum’n zèumtig joar elèène, was vuur Uuropaa ‘n oorlog vuurbiej. In Nederlàànds Indië gung’n de gevecht’n nog moanden vedan. Het breg miej in één kèèr biej den ôôlen Mèister op de ULO. Wiej schrieft nèèngtienhonderd nèèngenvieftig. Engelse les, altied een feesje, noh neet altied, mà vaake wà. Röstig wacht de mèister, trekkend an ziene piepe tabak, tut iedereene op de plaatse zit. Meteen àj’ binn’nkomt herken ie ziene pieptabak. Het hèèle lokaal is zwanger van de toffielôch. Hèèl bedaard begint hij an de lesse. Zôl e nog wier vertell’n oaver ’n oorlog en de Birma spoorliene. Joa wal heur. Het leste kwattèèr, wiej höng’n an ziene lipp’n. Wiej zatt’n biej ‘m in de barak, woer de gevangenen biej buskes störm’m an de beri beri, ne verschrikkelijk zeekte. As het oe tröf, wàj ten dôôde op e schrèèm’n. Noa al die joar’n zit nog altied op mien netvlies, hoe onmèènselijk hard ze mônn’n wark’n an die spoorliene en hoe beestachtig of ze wörd’n behààndeld. Hij vertell’n hoe hij de kààmp’n oaverlèèm’n en met een grôôt transportschip die hel achter zich kon loat’n. Nog was de ellende neet vuurbiej. Mill’n op zèè wörd’n het schip tut zink’n ebrach duur Amerikaanse bomm’n. Honderden vund’n hun graf in die zèè, veer van huus. Ôônze Mèister had het geluk det e zich met drei ààndern drievende kon hôôld’n an een grôôt stuk wrakhoolt. Ze sprökk’n mekare mood in tut het moment det, net het stuk woer hij zich an vaste heul, ofbrök. Hèèmoal allèène drèèf e uren en uren in zèè. Uutèindelijk wörd’n e op evist duur de Amerikaan’n. Joar’n later leup e in Amsterdam en heur’n achter zich ne stemme, “Hé Wittermans, jij ook hier?” Het was één van de meuige diet met ‘m, doar in de Javazee, zich vaste had eklààmpt an det stuk driefhoolt. Hij oaverlèèm’n de oorlog en kwam op de Hoolter ULO, um ôôns wat wieshèid biej te breng’n. Mèister Wittermans, wie zölt ‘m nôôit vergett’n. Mangs kön e ôk onmeunig helg word’n at de klase ne schriftelijke buurte ôôndermoats had emaakt. Dan vleuig’n de schriftelijke buurt’n duur de klasse en wörd’n der neet wat verteld.
De Vèèrkàànte Viefkop schrijft wekelijks een column op HoltensNieuws.nl. Hij neemt de politiek kritisch onder de loep, vertelt over zijn jeugdbelevenissen en laat zijn fantasie de vrije loop om (mis)toestanden aan de kaak te stellen. Soms is hij mild, dan weer scherp.
