De trein van het lèèm’n davert vedan, zôônder te kiek’n wat er achter ‘m gebuurt. Van de wekke stun ik ter biej stille en zag e miej in één kèèr wier in het kaale zaaltje van Jan Patat biej Vosman. ’N ôôld’n dàànsleraar Reinders, zwier’n met ziene vrouwe van links noar rechts oaver de dàànsvloere. An de eene kàànte zatt’n de dèèrns en an de ààndere kàànte de jongs, àmoal nog zô greun as grös en näuwelijks drèuge achter de oor’n. Toen we hadd’n e zeene woet ’t môs, begun ôôns gestuntel, voor voor, zij sluit, achter achter. Doar was neet völle an en noa ne wekke of wat zat der, noa de pauze, al nen hôôp jongs biej Patat Jan an ’n tap. Zelf vun ‘k het dààns’n bes wà môôi. Noa een half joar môs ter of e dàànst word’n en wörd’n ik e koppelt an een môôi blôônd dèèrntje uut ’n Bèusebarg. Wiej gung’n vuur brôôns met sterre. Ik stun e stief van de zenuw’n en haal’n duur eur nog net het brôôns. De sterre was vuur eur en det was dubbel en dwars verdeend. Duur al die joar’n heiw we dit gezamenlijke avontuur met ôôns met e nömm’n, ôk in die viem’ntwintig joar daw we neuis mekaar hebt e wônt. Zie is noe neet meer, zie was arg zeek, mà nog völs te jôônk um te goan. Noe steet eur sterre vuurgood an de lôch. Mà ’n trein steet neet stille, alle wekke bint er lèu diet uutstapt. Vedan, vedan, de trein geet vedan. Van männ’n sleug ik de Dèimter kràànte op. Op de vuurpagina “Betaal’n op ’n Hoolterbarg.”. Niks bezunders, mà het was net o’k duur ne wespe wörd’n e stökk’n. Joar’nlàànk wördt ôônz’n Hoolterbarg à dôôd e zwèèg’n. De bordjes bint weg e haalt en oaverà geet het oaver de Sallandse Heuvelrug. Bange det ze àmoal bint vuur den stark’n naam van ’n Hoolterbarg. Mà net noe, noe ter slech niejs is, kump ter uut Hell’ndoorn berich, daj’ op ’n Hoolterbarg möt betaal’n. Doar kriej’ toch ne nare smaak van in de môônd. De rijkssubsidiekraan’n bint dichte drèèjt en noe möt iedereene ziene eeg’n bokse op hôôld’n. Zô heurt het ôk. Riess’n Hoolt’n möt opkomm’n vuur ’n Hoolterbarg. Doar möj vriej könn’n lôôp’n en parkèèr’n. At er instelling’n bint, diet det neet op könt breng’n, dan möt het mar een täänneke minder. Doar blif ’n Hoolterbarg net zô môôi umme. Ik wèèt het, het bint nog mar hars’nspinsels, mà toch. Vuur ’n tiedje trugge heur’n ik al ééne pertieje oaver de naambordjes van ’n Hoolterbarg. Het zal miej beniej’n wà we de kommende tied àmoa nog meer te heur’n kriegt. De èèrste bericht’n in de Hoolter kràànte bint woar e nömm’n, mà det kan nog better. Politiek loat heur’n woej’ vuur stoat, want wiej wilt op de juuste pertieje stemm’n, voor voor, zij sluit, achter achter, iele toch ôk, ja wis en waarachtig.
De Vèèrkàànte Viefkop
Volgende
