Det schöt er duur oe hen, àj dèènkt an de èèrste kennismaking. Viem’nvieftig joar. Dit joar is ’t zô veer. De Fienpreuvers bestoat viem’nvieftig joar. Die allerèèrste prins, ie zeet ‘m nog binn’n vlindern. Hij was kort van stof, mà onvergettelijk zien lijfspreuk “En noe àmoa zoep’n”. Het slut môôi an biej de gevlèugelde woord’n van Prins Plakkie, “Môôi man”. Kort mà krachtig. Wiej goat het de kômmende moand’n àmoa metmaak’n. Prins Plakkie van de Leggenbarg, zörg dàj’ der biej bint, want doar wördt wier geschiedenis eschrèèm’n. In det èèrste carnavalsjoar heuld’n de notabeln eur harte vaste. Hoe möt det met die paar opschötteling’n, zal det wà good goan? Het antwoord is ter, ne springlèèvende vereniging met, kroonprins Hendrik Zwiers van de Leggenbarg as 888 ste lid. Biej de bèire ààndere stekwoord’n goat de gedacht’n nog veerder trugge. Ie zit oe of te vroag’n wat er àmoa veràànderd is. Vèè en vlèis, wiej greuid’n der met op. Met de natuurlijke kleinschalighèid. De eene opa had drei melkbeeste en twei schötte met vark’ns, `n ààndern had er mà tweie, mà den had de schuur’n vol ligg’n met keuntjes. Gen wôônder, hij hààndeln der in. Het vèè, het wörd’n oe met de papleppel in e gèèm’n. Ie stunn’n met de klumpkes op de klinkertjes, vlak vuur den grôôt’n beestekop, um ‘m hèèl vuurzichtig oaver den grôôt’n snoet’n te aai’n. Ie greui’n der met op. Oaver ’t algemeen stund zô’n bees wà tien joar in denzelfden stal. En dan noa al die joar’n trouwe dienst, vund’n ze hun weg noar ‘t slachhuus. Het was neet ààns. Vlèis, het was vuur ôôns hèèl gewoon um à vrog kennis te maak’n met de dôôd in het slachthuus. As ‘t een betje kon, gung ie met um “muiters” op te haal’n biej de boer’n. Muiters, ôôle en zeeke beeste, diet nog net vuur det ze de geest gaff’n in het slachhuus trechte kwamm’n. Vanuut alle umstreek’n kwamm’n ze noar Hoolt’n, um in het gemeentelijk slachhuus te èinigen. Wiej vund’n det hèèl normaal. Noe in disse tied kiekt de lèu der vaake hèèl ààns tèèng an. In die èèrste twintig joar noa ’n oorlog was het gen vetpot. Ie wadd’n bliej àj’ een stukske vlèis op toafel hadd’n. Noe möw we àmoa oaver op vegetarisch. Oh wéé at de tied slechter wordt. Dèènkt an de buur’n. Het kan zô wier zô word’n det een krömmeltje vlèis hèuger op de lieste kump. Één’n drone op ne febriek of centrale en alles lig plat. De honger lig op de loere. De tied van klandestien slacht’n lig nog neet zo veer achter ôôns. Opa zat er wekk’n vuur vaste.
De Vèèrkàànte Viefkop schrijft wekelijks een column op HoltensNieuws.nl. Hij neemt de politiek kritisch onder de loep, vertelt over zijn jeugdbelevenissen en laat zijn fantasie de vrije loop om (mis)toestanden aan de kaak te stellen. Soms is hij mild, dan weer scherp.