De wereld is zô môôi, zô grôôts, schôône en wied.
De mèèns’n, die bint hard, het spoor, bint ze det kwiet?
Wat bint de lèu mangs bikkelhard, kôôld en in gemeen.
Mà de joaren, zie vervleegt en riegt zich rap an één.
Een zielig hèupke mèènse, kik bange um zich hen,
“Doar is bienoa gen ééne, gen ééne, die ‘k nog ken.”
Konn’n ze mar èèm’n trugge, bienoa alles bint ze kwiet,
Zwevend op de wolken, trugge in de tied
De lèèm’nlust, vergoane, wier is ter een joar vuurbiej.
“Een nietig keerske in het duuster, hèèl àllèènig veul ik miej.”
Wat biw we toch an ’t klagen, oaver wat er neet meer is
Kiekt toch hèèl good um oe hen, dan zeej het, joa gewis.
De warmte van de daage, an het èine van het joar.
De hoppe van de mèèns’n en het wier veerder goan.
Blieft doar van geniet’n, griept an wat er nog is.
Loat gen eene in de keulte stoan, as ‘t straks wier karsfees is.
Ie zeet de lechjes oaverà, in ‘t duuster van de nach.
As ne warme leefdesdekk’n, wördt ’t biej ôôns binn’n e brach.
Dèènk röstig èèm’n trugge an wiet er neet meer is,
De môôie tied’n met mekaa, nee, doar is niks met mis.
Ie zeet de wolken jaag’n, onröstig langs de lôch,
Een schip op woeste golven, det noar ne haven zoch.
De mèèns’n zeukt de warmte, ieder huuske hef zien kruus,
In disse duustre daage, op zeuk noar ’t ooldershuus.
Ie zeet de duuster ôôg’n, ne glimlach en ne hàànd.
Leefde is toch alles, oh mèènselijk onverstàànd.
De twiefel diegrip um zich hen, helpt ôôns leeven Heer,
Det dagelijks bloodvergeet’n, in de naam van wie ôk weer?
Wat bezielt de wereld toch, het karsfeest kump ter an.
Stopp’n noe, met moord en dôôdslag, of doo we zô vedan?
Sloaperig kiek íe uut het vèinster, sloaperig, het rèègnt wier.
De kale bèume, leste harfsblaa, wanneer völt de èèrste schnèè?
Karsfees is ne tied van warmte, mèènselijkheid lig in ne stal.
Mèènselijkheid biw we ‘t vergett’n, mèènselijkheid geet boavenal.
Het lèèm’n gunn’n an iedereene, wàj’ ôk gelèuft, het maakt neet uut.
Àmoa èèm’n op de kneene as buut’n de karsfeesklokk’n luudt.
Noa de Karsdaag’n neet meer knibbeln, det breg de wereld in gevoar,
En het lèèm’n kan zô môôi weer, zô ’t geet, mag het neet veerder goan.
Àmoa èèm’n biej oe zelf dèènk’n, wat dèu’k zelf, wat dèu’k neet good,
Dan köw w’ an ‘t nieje joar beginn’n, met een schôôn en bliej gemood.