Wiej bint inmiddels biej de P van ’t alfabeth. Volgende wekke wördt het moeilijk, mà èèrs dit mar is wier tut een good èine breng’n. Allerèèst papier, ôôld papier dan. Wat waw we der drôk met, um vuur de mèister mà zo völle mèugelijk in te zameln. Met ne ponniekoare gung ie langs de huuze um mar een wagentje vol te krieg’n en de punt’n met noar huus te nemm’n. Àj’ dan noe zeet, det de wichter niks ààns doot, as uur’nlàànk zit te koekeloer’n op een tillevisie of telefoonscharm, dèènk ie wal is, wat een geluk det die virtuele warkelijkhèid der toen neet was. Zelfs ne buul patat was luxe. Zô of en touw koch oe moo der ééne, vuur een kwartje, biej Jaap de visboer op ‘n Beelt. Ie wèèt wà, zô’n klein papier’n puntbuultje met ne kladd’n mayonaise der op. Àj’ de leste stukskes ôônder uut ’n buul te pakk’n hadd’n, hàj’ de vingers kàànt ôônder de mayonaise. Supermarkt’n, nog nôôit van eheurt. Arwt’n, splitarwt’n en suuker, alles wörd’n nog netjes vuur oe epakt of, ewèug’n en verpakt in puntbuule. De mèèns’n stunn’n röstig te wacht’n, tut det ze an de buurte wadd’n. Gen hoas, hoas, hoas. Het leste niejs wörd’n uut ewisselt en dan gung ze met een juttetäske vol bosschôpp’n hèinig wier op huus an. Toen kwam de plestiek in de wereld en ôôns darp gung vuurop. Ja, wiej hadd’n ne plestiekfebriek. Èèrs nog hèèl beschèid’n, met allèène zèèfdruk, mà toen de bona en de melk in plestiek verpakt wörd’n was het hekke van ’n dam. De warknemmers stunn’n te wark’n in de verstikkende dààmp’n van pvc en polystireen. Àj’ de saam’nstelling bekiekt, vroag ie of, of het àmoa wà zô gezôônd was. Doar wörd’n gen ach op egèèm’n en ôk an het onofbrekbaare wörd’n èèrs nog neet edach. De febriek gung duur met ontwikkeln. Botterkuipjes van ofbrekbaar polypropyleen. (PPP), zie wunn’n der prieze met. Miljoenen bekers en deksels wörd’n der alle wekke vanof de Waagweg de wereld in estuurd. Het ofval vund zien ’n weg noar ’n Hoolterbarg?!. In 1979 vertrök de Hoolt’nse vestiging noar Goor. De ontwikkeling’n bint in al die joar’n doarnoa roazend snel egoane, ôk doar zöj’ ze neet meer vind’n. Plestiek, het lek de toekomst, um noe, zô volle joar later tut de conclusie te kômm’n, daw we trugge möt noar af. Op alle kàànt’n worre wiej trugge efluit. Op zich neet arg, allèène ie zölt er an mönn’n wenn’n. Röstig wacht’n op de buurte, splitarwt’n in ne tuut’n e botter wier gewoon in een wikkeltje.
De Vèèrkàànte Viefkop schrijft wekelijks een column op HoltensNieuws.nl. Hij neemt de politiek kritisch onder de loep, vertelt over zijn jeugdbelevenissen en laat zijn fantasie de vrije loop om (mis)toestanden aan de kaak te stellen. Soms is hij mild, dan weer scherp.
