Hèèmoa van trabat. Het is neet ààns, wiej zölt duur den zoer’n appel hen mönn’n biet’n en dan zal ’t wà wier better goan. Het begun der met, det er ne niej’n stool môs kômm’n. Of ik mà met wolle goan um te kiek’n. À ‘k noe äns nen hèèkel an hebbe, dan is het wal an mèubels kiek’n. Ik wèèt ’t, het is mien eeg’n scheuld, hà ‘k mà met mönn’n goan! Drei wekke en vief mèubelzaak’n later had mooders wat e vund’n det onmeunig môôi was. Det môs ik zeen. Nôh det hè ‘k e zeene, het was neet àllèène ne stool, mar een compleet bankstel. Ik wol der nog vanals tèèg’n inbreng’n, mà met eur commentaar wà ‘k meteen geneez’n. “Wiej det leste betje geeld dan noar ’t verpleeghuus breng’n? Nemt ’t er noe mà van! De schrik sleug miej um ’t harte, het verpleeghuus! Dan môs ’t mà duur goan. Ik was e bliej dew we det gedoo achter de rugge hadd’n. Eindelijk was ter wier röste in huus. Mà nee heur, binn’n de kortste kèèr’n heur’n ik det de mèubels neet kluur’n biej de vloerbedekking en doar begun het gerèis wier van niejs of an. Met de gedachte an det verpleeghuus gung det ôk duur. Wier ne wekke later krèè ‘k te heur’n det er ôk nèurig wat varve op de muur’n môs en het duur’n neet lange of de hèèle kamer, ’n gàànk en ’n oaverlôôp kwamm’n an de buurte. Ik had ’t neet meer. Ôk de katte was ter hèèmoa zeek van. Op ’n ôôld’n dag alles nog wier verààndern, doar raakt een normaal mèènse nog van, van de wieze. Ofgelôôp’n moandag was ’t zô wiet. Het schilderwark was an de buurte. Het hèèle huus stun op ’n kop. Näns kôj’nog èèm’n röstig àllèène zitt’n. Ja op nummer honderd, mà dan heij’ wier ààndere drôkte. Ôônz’n blood van ne katte kon, in de rotzooi, ôk nummer honderd neet meer vind’n. Hij kek allèène mà noar den grôôt’n schilder dent as ne vôôgel duur de kamer kröp. Det zôl nog grôôte gevolg’n hemm’n. Ôônz’n schilder was ’n eenigsten dent zich op zien gemak veul’n. Hij was e stèèvig an ’t schoer’n. Netjes op de kneene kröp e, in ziene hagelwitte bokse, duur de kamer en ie roadt ’t à, precies woet de katte net het water had loat’n lôôp’n. Hoe veerder of e kwam, hoe minder schik of e krèèg. Toen e in de beene kwam, krèèg e de lôch pas good in de nèuze. Ziene hagelwitte bokse was hèèmoal gel biej e kluurt. Hij hef ter met duur e warkt, mà met de regelmoat van de klokke zag ie ‘m noar lôch happ’n. Hij was bliej det e op huus ankon, mà doar krèège de wind opniejs van vuurt’n. Ziene vrouwe vreug ‘m of e las had van stress. Gelukkig hij neet, mar ôônze katte is kàànt van de wieze. Wis en waarachtig.
De Vèèrkàànte Viefkop.
