Één kèèr in de wekke is as ne lôôi’n las. Tèèg’n Golida zeg e det zien vaa zeekelijk is. Hij hef neet de mood, eur de woarheid te vertell’n. Gait is altied neerslachtig at e uut de koele kump. At zie de volgende kèèr met wil goan, wis Gat det subiet of. Golida snapt er niks van en as Gait tuss’n twei zundaage wier noar de schroale vlaktes is, zit ze te bedèènk’n wat er toch loos is met Gait. Dan nemt ze een wies besluut en vrög de Wilgenman um road. Zie zöch ‘m op en en röp ‘m, met het ôôle versje;
Wilgenman, oh Wilgenman!
Ie bint de allerbeste man, ik kômme biej oe klagen.
Umdè ‘k miejzelf neet redden kan, kom ik, um road te vragen.
Dan heurt ze ne stemme zegg’n, “Stoa op Golida, ie hooft vuur miej neet bange te weer. Ie heurt biej één van de weinigen diet het goeie in zich hebt. Vroagt mà wàj’ wilt en ik zal oe road gèèm’n.” Golida schrikt van de onverwachte stemme en vertelt het hèèle verhaal. “Wilgenman, Gait is behekst duur de hekse van Splôô. Hij is vergiftigd duur eur goold en möt die grôôte zu-nne vuur altied met zich met drèèg’n. Kön ie doar nog iets an doon.?” De Wilgenman zucht deepe, ne harde wind vlug oaver het Splôôse làànd. “Niks kan ‘k beginn’n tèèg’n die hekse. Wiej vecht à zô lange met mekaa, mà de lèu blieft eur gelèum’n. Nee ik kan Gait neet help’n, hij is vuur altied verleuirne.” Golida völt huulend op de kneene. “Kan ik ‘m dan neet help’n, mag ik ziene schuld neet drèèg’n. Zelf hè’k nôôit ech wat verkèèrd e doane. Ik wil met ‘m ruil’n. Wilgenman, helpt miej astebleef.” De Wilgenman blös wier oaver het làànd. “Lustert good wà ‘k oe noe zegge, verget gen woord. Doar woet de schroale grôônd en het rieke làànd an mekaa grèènst, begint miene mach. Zie mag doar neet kômm’n. Dut ze det wà, dan wördt ze duur miej met alle geweeld noar de Iessel e trökk’n en vuurdet ze der arg in hef is ze vuur altied verleuirne. Ie möt iets bedèènk’n um eur oaver die grèènze hen te krieg’n. Det is gen mèinse nog e lukt. Zelf gelèuf ik ter neet meer in, mar as ‘t er ééne kan, dan bin ie det.” Weg is de Wilgen man en Golida geet verdreetig op huus an. Sloap’n kan ze neet, biej de gedachte det Gait vaste zit in klauw’n van Ôôld Mieneke. (wordt vervolgd)
