Het is àmoa zô verdreetig. De ôôle vrouw Rutgers steet vuur het vèinster te kiek’n. December 1939, de èèrste schnèè dwarrelt hèinig noar beneed’n. Het lekt drek van de bràànd’nde lanteernpeuile of en vormt dôôie stèès op de stroate. Ôk biej heur rolt er ne troane oaver de wange. Wat möt het toch word’n met disse wèèreld. Oaverà is ter knibbelderieje en in Duutslàànd brààndt de synagoges. Eur man is van’t vuurjoar uut de tied eraakt. Zie kan der mà moeilijk oaverhen kômm’n. Noe bint de Duutsers Pool’n binn’n evöll’n en is ter oorlog met Engelàànd. Het belöf àmoa neet völle goods. Met ne kôôle rilling oaver de rugge, gôôit ze nog mar is een blukske hoolt op het kacheltje um een betje warmte in huus te hemm’n. Zôl ôôit de tied nog is wier better word’n? Hoe zôlt met Riet, eur dochter, goan en met de klèine Ina. Zie hef eur nog nôôit ezeene. Vuur joar’n trugge is Riet allèène vertrökk’n noar het veere Bandung. Doar is ze etrouwt en hebt ze een dochtertje ekrèèg’n. De kleine deerne, zie is à bienoa vief joar, zôl ze al ôônderweg wèèr. Ja, dochter Riet wil trugge noar Hollàànd, want het geet neet zô good met het huwelijk en zie vergeet van de hartzeerte. Het wierzeen met eur dochter, mà vuural met de kleindochtertje Ina, heult eur in de beene.
An de ààndere kàànte van de wereld, ne knallende ruzie. Schoone vleegt duur de kamer van het grôôte herenhuus in Bandung. De kleine deerne möt het àmoa vanof eur balkon anzeen. Zie huult, mar is te klein um het te begriep’n. Riet wèèt het noe vaste. Zie geet met eur dochtertje trugge noar Hollàànd. Vader Kasper zoch de veranda op en däch det het vuur de zôvölste keer wal wier lös zal lôôp’n. Mà Riet is ter kloar met. ’N ààndern dag geet ze in alle stilte noar de ambassade um de pepier’n vuur eur en eur dochter te rèègeln. De wekk’n vleegt vuurbiej. In Europa is oorlog uut ebrökk’n tuss’n Duutslàànd en Engelàànd. Het wördt er ôk in Indië neet veiliger op. De inheemse bevolking is lange neet meer tevrèène oaver de Hollàànders. De Jappen loat dreigende taal heur’n. Det drif de Indiers een klein betje wier in de hàànne van die gehaatte Hollàànders. Riet hopt det de pepier’n gauw vuur mekaa bint, zô det ze an de trugreize kan beginn’n. Stelt oe vuur det het te geveuirlijk wördt en ze neet meer mag ofrèiz’n De ruzie van wekken elèène is den dröppel ewes, het bottert neet meer tuss’n de echtgenoot’n. Vader Kasper begrip det Riet dit kèèr duur zal zett’n. Hij beloafd iedere moand geeld oaver te maak’n, umdet mooder en dochter in Nederlàànd gen inkomm’n hebt en volgend joar zal ôk hij trugge goan. Riet dut er het zwieg’n touw. Zie hef zô eur eeg’n gedacht’n.
Dan kump ter eindelijk berich uut de ambassade. De boot noar Europa vertrekt half november. Doar wördt meteen biej ezeg det het neet zôônder gevoar is, umdet er in Europa oorlog is. Riet is vaste beslött’n. Zie pakt allèène het allernèudigste in, twei kleine koffers en begint, saam’n met eur vèèr jeuirige dochterje, an de lange geveuirlijke rèize noar Hollàànd.
Hèèl alleene steet vader Kasper op de kade at de boot kleiner en kleiner wördt. Hij zal op 24 december zien dochtertje Ina, op eur viefde verjeurdag, neet èèm’n lekker könn’n knuffeln
Dochtertje Ina zwaait nog één kèèr noar pappa, zie zal ‘m hèèl lange neet wier zeen, mà gelukkig hef ze doar gen wèèt van.
Mooder Riet is à met de gedacht’n in Hollàànd. Hoe möt det straks, zie hef gen huus en gen inkomm’n. De moandelijkse touwlage van eur man, doar hef ze dan à wèinig vertrouw’n in. Intrekk’n biej eur moo is ne mèugelijkheid vuur èèm’n. De weg noar huus is nog hèèl veer.
Op zèè wördt het hoe langer hoe geveuirlijker. At ze noar völle wekk’n en twei daage storm op volle zèè in de buurte komt van het Engelse kanaal, wördt het pas ech angstanjagend. Engelse jagers scheert duur de lôch hen, op zeuk noar Duutse schèèp’n en vliegtuig’n. Het stoomschip Simon Bolivar is hier vuurige moand met meer dan honderd mèèns’n torpedèèrt. Gelukkig is Nederlàànd nog neutraal, hoe lange nog, en wat is de garààntie. Met völle vertraging komt ze an in Rotterdam. Niks, hartelijk welkom. Zie bint bliej det ze nog een ôônderkômm’n vindt vuur één’n nach.
De ôôle vrouw Rutgers maakt zich met ’n dag ongeröster. Zie had à lange een telegram verwacht, det de boot was an e meert in Rotterdam. Männ’n is de kleine deerne jeuirig. Möt ze de kamer nog een betje feestelijk maak’n. Männ’n is ’t ôk Karsoamd, zôll’n ze der dan wier wèèr? Zie wèèt het neet, mà zie hopt op een telegram van uut het Rotterdamse. In tèèng’nstelling tut alle verdreet hängk ze nog nen eesgemaakt’n slinger in de kamer en netuurlijk een klein karsbèumke met echte keers’n der in en neet te vergett’n, een môôi pupke in de kribbe, vuur de jeurige klèindochter. Dan geet ze noar berre…, het duurt lange vuur det ze de sloap kan vatt’n.
’N ààndern männ’n gauw nog èèm’n nog een paar bosschôpp’n, ’n pôônd suuker en ne pak koffie. Loat noe net in die tied der een telegram komm’n det Riet en het kleine deerntje op Karsoamd biej eur zölt wèèr. Zie mist het berich en zut ôk het pepiertje in ’n gàànk, um het telegram op te haal’n, neet.
Verdreetig wacht ze of en sukkelt met alle narigheid in sloap. Het is à duuster at de belle geet. Wie kan der noe nog komm’n. At ze de duure lös dut, dech ze al, het zal toch neet? Ja heur, zie bint het ech, dochter Riet met de kleine deerne. Het geluk kan vuur noe neet meer op. Felicitaties en troan’n vleegt oaver en wier. De narighèid van wereldbràànd is vuur èèm’n vergett’n. De kleine deerne löt het an zich vuurbiej goan. Zie is drôk met het kindeke in de kribbe. Het is Karsfeest 1939.
