Ofgelôôp’n wekke heiw we könn’n zeen hoedeuinig of Hoolt’n wier ôôlderwets op de kaarte stun, met het Middeleeuwse festival. Meraakels môôi en hulde an al die vriejwilligers. Alles en iedereene wark’n ôôlderwets met. Eindelijk rèèg’n het wier is ne kèèr wier ôôlderwets hard. Det had, volgens de boer’n, nog wà tien millimeter meer e meugt, mà ja, ie könt neet alles hemm’n.
Een môôi gezichte, Frans Jozefszoon van Lisfe, stun strak en strabàànt biej ’n ingàànk op wach. Gelukkig môche wiej der in. Één kèèr binn’n, schrök ie oe het aap’nzoer. Pal vuur de karke woll’n ze der eene ophang’n, det was de leste paar honderd joar neet meer gebuurt. ‘N èineke veerder stund Dick Wolterszoon op kloarlech’n dag te vriej’n met één of àànder sletterig mèènse. At ziene vrouwe doar lôch van krig kon de wille wal is gauw oaver wèè. Jan Albert van Weggestaapelen had ne kouw e koch van Sèèns, vuur ne middeleeuwse pries. Netuurlijk prebèèr’n e um der met in de tèèngswoarige tied te komm’n. Het zôl ‘m neet lukk’n.
Vuur het èèrste in lange tied zat ik is wier in de karke. Het was ter starvensvol. Van allerlei volk was ter op of e kömm’n. Gen wôônder, doar völ wat te haal’n. Gelukkig heul’n de rechtsdienaar’n de zaak nog een betje in de gaat’n, ààns was ’t hèèmoa ne rotzooi e wörd’n. Schôrriemôrrie wörd’n subiet de karke uut e jach. Noa ne hôôp trammelant trouwd’n der eene van de Piepe met één van de dèèrns van Liez’n. Det in die duustere tied van armood en ellende. Toch kwam ’t àmoa good. De ôôlde Piepe sputtern nog wal een betje tèèg’n, mà de jonge lèu kwamm’n getrouwd en wà de karke uut. Makkelijk zölt ze ’t neet krieg’n, mà met mekaa könt ze zich der wà duur hen sloan. Ik was e bliej dè ‘k de karke wier uut was. Het zwèèt brök miej uut. ‘N dôômie verwacht de lèu kômm’nden zundag àmoa wier. Det kon ‘m nog wal is zwoar op ’n emmer vreez’n. Ja, in tied’n van grôôt’n armood, dan zeej’ de lèu, mà zô gauw aj’ det achter oe hebt e loat’n, biej det rap vergett’n. Um de karke was ’t ôk nog neet vaake zô drôk. De scheuipe leup’n vriej in ’t rôônd en de vark’n en de kipp’n wreut’n ôônder de ôôlde kastanjebèume, tuss’n zwoare eek’nstämme. Met de kipp’n zôlt in die tied ôk à wà neet zô good goan. Kippenbetszoon had, zô te zeen, een biejbaantje as marskramer. Hij zag ter slech uut en had ’t, zô te zeen, niks te brèèd. ‘N grötst’n armood zag ie tussen de Slieter en de karke. Àj’ neet oppass’n hölp’n ze oe doar van de kwoal’n en van het geeld of.
Het was môôi um der een tiedje rôônd te lôôp’n, mar ie möt er toch neet an dèènk’n, daw we trugge möt noar diss’n tied. Dan heij’ pas ech krisus, wis en waarachtig.
De Vèèrkàànte Viefkop
