Èèm’n met ’n kop um de duure en net zô rap wier noar binn’n. Allemachies wat kôôld. Mar ôk met zukke daag’n möt de kràànte rôônd. Het duuster valt al in, aw we het zààndpad van ’n Russ’ndiek op jaagt, langs de Kôôpman en de Grôôteboer. Gelukkig biw we der good op eklèèd. Ne nieje pette van Sunterkloas, ééne met van die grôôte bôôntklepp’n der an, heiw we strak ôônder ’n kin vast ebund’n. Dikke hàànsen an en de dasse deepe vuur de môônd. Toch heij’ de hàànne zô kôôld, dàj de kràànte hoaste neet uut de tesse kriegt. Ne komme warme zuukela biej Schöppers Jan Alb sloaj’ neet of en dan, langs de kluizenaars, noar de beire Meijermanshuuze. As een klein verleuir’n stipke trap ie oaver het smalle pad noar ’n veer’n Meijerman (Reetbarg). Snel de kràànte op het anrech en hopp’n det den hôônd neet lös löp. Trugge noar den ààndern Meijerman (Teeselink) en dan vedan noar Brook Jan. Doar köj’ de weire duur noar Ebrech en Pekkereet an ’n tweed’n diek. Het ôôlde mèènske van Ebrech bin ‘k nôôit vergetten, altied àj’ der kômt is het net of ze medelied’n hef, “Mien jong’n wiej’ nog een möpke?” Det sloaj’ neet of, èèm’n een betje warmte, de weg is nog wiet en het argste kump nog. ’n Tweed’n diek, langs Nekkers en wethoolder Reetbarg.
Biej de Knolle geet de kràànte in ne luchbuis, den gebruukt ze as posbusse. Hé, wiej hebt harde weg. Noa van Coeverden het zàànd wier in, het achterste stukske van de Bèusebarg. Pikkeduuster en moesstille, gen geroas van de A1, met zwoare vrachwaagns. Ôôndertuss’n biw we al op ne kilometer of vèère van Hoolt’n of. In het duuster fiets’n ik langs den grôôt’n beuk’n biej Moatman, noar Geertman en de Grooteboer. Biej iedere windvloage vleegt ter ne fôss’n blaa of. Vedan mà wier. Tut oavermoat van ramp begint het ôk nog te miezern. Gauw nog èèm’n langs Aalpol en de Boer en dan begint het geworstel an den dèird’n Diek. Langs Kaatje, Malo, de Làànver en de beire veer’n, vlak an de Bekke. Alderbassend wat is de weg doar slech. Het lech van de fietse bràànd neet, want ‘n dynamo slipt oaver de bàànne. Het huul’n steet oe neuider dan het lach’n. Fiets’n geet neet meer. Op good geveul plark ie duur het drekkerige waag’nspoer. Het water steet oe hôôge in de schoone. Ie bint bliej, àj’ biej het Tolhuus van Oplaat op de Loarnse weg kômt. Nog een paar en dan op de warme kachel an. Mertiens, een makkie, nog èèm’n het zàànd in noar Kats en ‘n allerlest’n is Nös Jehan. Kôôld en nat kôm ie biej opoe. Noa ne boterham en ne komme zuukelaa goaj’ met oen verdeende dubbeltje op huus an. Kràànt’n wegbreng’n een zwoar bestoan.
