Kômt is ne kèèr. Joa, det doow we. Ofgelôôp’n zundag was ’t zô veer. Wiej zatt’n biej de ôôle tante van 86 op de kökk’n. Zie is nog niks verààndert, nôh ja, hier en doar ne rimpel meer, mà de gàànk zit er nog altied in. Zie hef dezelfde vinnighèid as opoe en à gauw vleegt de verhaal’n oaver de toafel. Één van die verhaal’n hà ‘k à vaake heurt, mà dit kèèr krèèg ik een ôôggetuugeverslag. Umdè ‘k miej de plaatse van det vuurval hèèl good vuur de geest kan haal’n, wi ‘k ’t oele neet onthôôld’n.
Het zal e wes weer in de dartiger, vèèrtiger joar’n van de vuurige eeuw. Biej opoe hadd’n ze al een Monnopolyspel. An de grôôte toafel, in de eenige wônruumte van zesse biej zesse, spöll’n de wichter.monnopoly. Opa was nog gangs in potlàànder schuure en opoe was op delle, um de vark’n te vôôr’n en de beeste te melk’n. Het spölleke begun hèèl röstig, mar à gauw kwam der meer lawaai van de kökk’n. Ga direct naar de gevangenis, ga niet langs af, u ontvangt geen 200 gulden. Het was nog mar het begin. Tuss’n het zwengeln duur, an de pôômpe, heur’n opoe wà det het er, hoe langer weelder an touw gung. Zie stök het hèufd um de duure en doar wörd’n de Weeld’n röstig van. Het zôl neet lange duur’n. De kôôrs’n leup’n hôôge op, net as de temperatuur van de ôôle potkachel, den ôônden ’n schorsteen stun te göll’n. De kachelplaate was rôôdgleuinig. De èèrste huuskes kwamm’n op Dorpsstraat ons Dorp en de Brink ons Dorp. Het was nog te betaal’n. Mà ja, àj’ der drei kèèr op komt, wördt de piene hoe länger hoe arger. Opoe kwam vuur de tweede kèèr van de delle of sloff’n, vuurdet ze begun te melk’n. “Is ’t noe ne kèèr af e leup’n of neet?” Het hölp neet völle. De pesteriej’n gung’n vedan. “N èèrst’n spöller betaal’n zich te pletter op de Lange Poot’n. Huul’n en bekk’n en de huuze en de hotels vlèug’n duur de kökk’n. “Noe is ’t of e leup’n, ààns hôôl ik rechdag en hooj’ nôôit wier”. Zie trök zich wier trugge in ’n stal ôônder de kouw. Nog gen gen vief minuut’n later, snèuveln het volgende slachtoffer op de Kalverstroate. Het hekke was van ’n dam. Het geschreeuw en gebrul drung duur, tut veer achter in ’n stal. Vuur de zôvölste keer môs opoe ôônder de kouw hen kômm’n. Zie was witheete net as de potkachel. Zie kwam de kökk’n op, met een gezichte det op onweer stun. Alle wichter zatt’n stief an toafel. De gleuinige ringe gung’n van de kachel en in ééne vèège vlèuig het hèèle Monnopolyspel, met huuskes en hotels, de vlamm’n in. “Ik heb oele waarschouwt, iele hooft neet wier”. Zô vertrök ze wier noar de delle. Zô was opoe. Het blèèf moesstille op de kökk’n en monnopoly is ter nôôit wier e spölt. Wis en waarachtig neet.
De Vèèrkàànte Viefkop.
