Tèèg’n swoorig is ’t gewoon det iedereene ne wc hef, den j’ duur könt trekk’n. De tied daj’ de kleine bosschôp buut’n dèud’n, op ’n hook van ’t huus en det vroole op de hoeke gung’n, lig achter ôôns. Sommige lèu loat de kleine jonge noe nog wà proat’n met de beeste in de weire. Wèèst er op vervat, dàj’neet oaver ’t schrikdroad hen pinkelt, want dan slöt de schrik keihard in. Het is neet te hopp’n daw we trugge möt noar die tied. Hoe kom ik op disse gedach’n? Vuur ne wekke of wat trugge leup ik duur de karkstroate en wörd’n an e heul’n duur een dèèrntje, in de volle kluur van eur lèèm’n. Zie stun met ne tromme vol dröp in de hàànne te klasjenèèr’n an de stroate. Hèèl vrèindelijk vreug ze of ik, net as eur kleinwichter, een dröpke wolle. Netuurlijk, zukke dinge köj’ toch neet weigern. Een dag of wat later kwam ik vanof Riess’n de Waagweg op. Doar is niks meer, gen slachhuus, gen plestiekfebriek en gen juttefebriek. Gelukkig wà ne hôôp nieje huuze. De darmsliemerieje kenn’n ik nog wier en het ôôle café van Jan van de Meur en ziene vrouwe Riek. Ik zee ze wier achter ’n tap stoan. Vrèindelijke lèu. “Jongs, stôôt miej neet duur het biljartlaak’n hen.” Joviaal stun e achter ’n toog, de mouw’n op e strèupt en van tied tut grep e met de ééne hàànd de genèèverflesse, um met ne brèèj ’n zwaai noar de ààndere hàànd het genèèverglèèske vol te mikk’n. Hèèl èènkel stun det dèèrntje uut de Karkstroate der ôk achter ’n tap. Vriejdagmiddag gung e wiej der vaake hen, umdet ôônz’n directeur doar ôk zat um een ofzakkertje te nemm’n. Hij zag daw we dörs hadd’n en leut ôôns neet op een drèugje zitt’n. Het was de èèrste kroeg woer e wiej offern an Bacchus en stillekes, duur de hegge hen, mangs ’n sik verzatt’n. Met brulft’n wörd’n der völle meer gebruuk e maakt van die hegge. Het uutzich op ’n Hoolterbarg wörd’n met de joar’n grötter. ‘N vuurlôôper van de Noord-Zuid verbinding. Het gat in de hegge, ter hèugte van de caféduure, is ter neet meer, mar aj’de boch duur goat, de Stationsstroate in, zeej nog wal een àànder gat. Hoolt’n hef zwoar te lien e had ôônder het geweeld van ’n slopershamer. Doarbiej was het gat in de hegge biej de Meur niks. Op ’n Kol is het ne nieje tied. Zelf blief ik zitt’n met het hèèle ôôle slachthuus, woet Broer van Sens de beeste vuur de leste kèèr melk’n in den stal dent er biej was. Det ôôle slachhuus woert de muiters nog zô vanuut de vèèwaag’n e slacht wörd’n. Det ôôle slachthuus woej’zô nog biej de slachters stunn’n, um te kiek’n, woet det àmoal in zien wark gung. Keerls met opgestrèupte mouw’n en blooderige hàànne. De lôch van de dôôd haj’ nog biej oe, àj’ ’s oamds an de toafel zatt’n.
Wis en waarachtig.
De Vèèrkàànte Viefkop.
