Nog altied bin ‘k ropperig in de hoed. Ik wèèt hoe ’t van kump. Hoe möt de lèu, diet er vèèr daage achter mekaar bint e wes, zich wà neet veul’n. Het bedriem’nborreluurjte was drôkker dan ôôit. Zelfs ôônz’n èèrst’n börger hat er schik van. Ik schrökke ’n ààndern dag toen ‘k zagge det ze an ’n Lech’nbargerdiek nen auto in ’n slôôt hadd’n e vunn’n. Het zôl toch neet woar weer! Gelukkig zat det hèèl ààns in mekaa. Minder gelukkig wörd’n ik van de vôtgehaalde putdeksels. Det bint gen geintjes meer. Onverantwoordelijk gedrag!! De lèu diet doar debet an bint meugt van geluk sprekk’n det er gen ongelukk’n van bint e kömm’n. Hei j’t e heurt? D 66 dut met an de gemeenteroadsverkiezing. Möw we doar bliej met weer? De versnippering in Hoolt’n wördt grötter en de vuuskes diet in Riess’n op de roadstoafel sloat, wordt klèiner. Ie möt bange weer det ze nog minder e heurt wordt, as de ofgelôôp’n vèèr joar. Mèuier was een berichje dè ‘k binn’n krèège, det Rutte, noa de Loarnse karmse en de Kèunefeest’n, toch wà tevrèène môs wèèn, daw we ôôns geeld zô hebt loat’n roll’n. Inmiddels heiw we prinsjesdag achter de rugge en wèèw we of het e hölp’n hef. Zoaterdagmiddag, heur’n wiej, in ne stààmpvolle tèènte, het nieje geluud van de Korhaan’n. Elvis was wier ôônder ôôns. Tusss’n rôôndvleeg’nde pijltjes en kôôgels duur, wörd’n iedereene stille biej ziene ôôle hits. In de tweede sessie kôj wà heur’n det de King het gebouw had verloat’n en Dieks de nieje koning was, mà de gezellighèid was ter neet minder umme. Doar wörd’n e zung’n van ’s oamds de keerl en `s mäns de keerl, mà iedereene möt toch touwgèèm’n det het ’s mäns vaake völle minder is. Toch haal’n de mèèst’n de zundagmiddag met glààns, want de tèènte was à vrôg vol. Böckers dut Normaal gung abnormaal hard. De bokse fidder’n oe an de kôônte en heur’n en zeen vergung oe, mà het was machtig môôi. De vun ôk det ééne keerltje, een joar of dreie vèère. Mill’n in de zaal zat e in zien greune bloesje, boam’nop ne stoatoafel. Hij had, as enigste in de zaal, de geheurbeschermers op en hij genöt volop. Lachend zung e de bekèènde nummers met. De lèu um ‘m hen genött’n meer van de kleine jonge, as van het spektakel op het toneel. Sjonge jonge wat een feest, de krisus was vergett’n en de liters bier kwamm’n, biej lange noar, neet altied in het halsgat. Het garstenat vlèuig hôôge duur de tèènte. Gelukkig blèèf ôônze kleine ster buut’n schot. Het fees heul an tut zes uur en toen wörd’n e eindigt zô as het heurt, met het Sallààndlied. Hoolt’n stun wier as één man en doarnoa was het nog lange gezellig. Ééne hà ‘k ter bienoa e mist, Walter Kroes, mà det is ôk zô’n klein keerltje. Zô’n man geet tenôônder in al det Kèunefeesgeweeld, wis en waarachtig.
De Vèèrkàànte Viefkop.
