Goei’n Vriejdag kek ik, tuss’n twei schnie stoete met vèèr eier duur, noar buut’n. Achter ’t glas lek het mangs môôi, mà zô noe en dan schniej’n het en het weerglas gaf nog vörs an. Het völ miej op det er van alle kàànt’n met hoolt wörd’n e rèèdne. De poasvèur’n in Dèimter môch’n neet an wörd’n e stökk’n. Het Lôôse poasvèur wörd’n in één’n dag verhuust noar ’n Diekerhook. Doar môch de vlamme der wal in. Ne dag later môch’n in Dèimter de vèur’n toch wier bràànd’n. In Splôô môch e neet grötter weer dan 500 kuub. Doar kwamm’n ze achter toen der à 2000 kuub lag. In de rappighèid bouw’n ze ne kubus van 500 kubeke meter. Good bedach. Hadd’n de bestuurders det misschien neet vuurzeene? ‘N Vunkske van den bult brààndt in mien ôôg’n net zô hard as van ne grôôt’n bult. Het wörd’n der àmoa neet duudelijker van. Kôômpelemèènt’n an de boak’nbouwers, gen één’n wanklàànk, àllèène mà begrip en ne fôss’n reklame biej het journaal en man bit hôônd. In miene ôôg’n meugt de gezagsdrèègers doar wal is wat ààns met umme goan. Doar zit toch een klein betje nen onzuuver’n klàànk in. Een betje van slag net as de natuur. Het zal àmoal wà good kômm’n. Het kan neet lange meer duur’n. De natuur steet op spring’n. Het bleuiende hoolt hef mar één’n zunnigen warm’n dag nèurig en het steet in bleui. De vèugeltjes zeukt de nöskäskes al op. De kieft’n scheert oaver het kaale bouwlàànd. Det is de klàànk van het vuurjoar. Poas’n was dit joar toch ôk wal arg vrog. Vuur miej uutkiek’nd, nip e nog mar is ne kèèr an mien glèèske. Zôônder arg slobber ik ‘m leuig en ik tikke der een kèèr met ’n vinger tèèg’nan. Ne zuuver’n klàànk ontsnapt an het leuige glèèske. “Woj’ der nog eene biej hemm’n?” Ik heure ’t àgèèt neet. Miene onröstige gedach’n bint weg e drèèm’n op de heldere klàànk diet het glas hef e maakt. Det glèèske, noe ‘k ‘m bekieke, hè ‘k pas in de gaat’n det e à meer dan viem’ndartig joar ôôld is. Een cadeau van vaa en moo, toen wiej e trouwt bint. Ja, en det cadeau môs e koch word’n biej familie. Zô stun ik in één kèèr wier in het winkeltje van Tant’n Dika uut Èènter. Een klein geblokt vröuwke met van die indringende ôôg’n. Netuurlijk leut ze ôôns èèrs netjes rôônd kiek’n, mar ten lange lest’n gaf ze ôôns toch wà duudelijk an, woer we ach op mônn’n gèèm’n. Kiek, heur ‘k eur nog zegg’n, dit is misschien wà môôi, mà doar zit gen klàànk in. Wie hebt eur advies op e volgt en zô dèènk ik nog iedere kèèr wier trugge an die ôôlde tante van mie moo uut Èènter. De klàànk möt zuuver weer. Zô is het met alles in ’t lèèm’n, alles op zien tied en gen schnèèbujj’n meer in april. Wis en waarachtig neet. De Vèèrkàànte Viefkop.
De Vèèrkàànte Viefkop schrijft wekelijks een column op HoltensNieuws.nl. Hij neemt de politiek kritisch onder de loep, vertelt over zijn jeugdbelevenissen en laat zijn fantasie de vrije loop om (mis)toestanden aan de kaak te stellen. Soms is hij mild, dan weer scherp.
