Doar völ ne brèèf in de busse. Feest, vieftig joar e trouwt. Det kump tèèg’nswoorig neet zô vaake meer vuur en à ‘k de kràànt’n magge gelèum’n wördt det vuur de kommende tied allèène mà minder. De gemiddelde tied det de man en de vrouwe nog biej mekaa blieft is rechtervoort nog mà vèèrtien joar. Gen wôônder det ze doarumme, met twaalf en ’n halfjoar à grôôt fees gèèft. Vieftig joar, det is ààndere kooke, temeer àj’ der oaver noa dèènkt en oe ôk nog könt herinnern, dàj’ de trouwerieje hebt met e maakt. In één kèèr zeej wier ôôlde vergelde petretjes van opoe en opa en en zelfs nog van oavergrotvaa en grotmoo. Ôôle lèu in ôôlderwtese kleer, de ôôle oppoo, nog met ne knipmutse op. Doar zatt’n ze, met eur beid’n, ieders an ne kàànte, van zô’n teuifeltje met ne bos bloom’n der op. Zie kiekt oe an van uut ne längst vervleuig’n tied. Die lèu wadd’n toch wà onmeunig ôôld, det dach ie tenminste. Det stun toch hèèl veer van oe of. Ie hebt neet duur det de joar’n vedan tikt. Noe heij’ in de gaat’n, det ze nog mà vèèrtig joar e trouwt wadd’n. Het was wat, die ôôlderwetse brulft’n biej Waterjan, biej Boer Biet of biej Jan van de Meur. De lange toafels met bàànk’n stunn’n in ’t café. Het was stààmp’nsvol, ie kônn’n der näuwelijks een been trekk’n. De obers kônn’n der mà net tuss’nduur. De flesse genèèver gung op toafel, alles wörd’n nog biej de liter verkoch en of e rekk’nt. Ne spölleman op ’t toneel en doar gung ’t hen. “Varen, varen over de baren, varen, varen over de zee….” Ie konn’n gen kàànte uut. Het was inheuik’n en innemm’n. Tèèg’n tien uur schött’n de èèrst’n al ôônder de bàànke, um neet meer boam’n water te komm’n. Tèèg’n de tied det de lèu in de polonaise gung’n was de ravage neet meer te oaverzeen. In latere joar’n bint die brulft’n met bàànk’n en lange toafels uut de tied e raakt. De lèu krèèg’n het àmoa wat brèèder en zoch’n de gröttere zaal’n op. Vieftig joar e lèène, op noar Broakhekke, het zal wàl één van de èèrste kèèr’n weer’n e wes, daw we in Battum an de pils bint e goane. Het eenige wà ‘k ter miej nog good van herinnere.is, det er ’s oamds achter in de busse merakels völle wille was en det de busse ééne roete minder had, as op de henweg. Vieftig joar biej mekaa, het is ne hèèl’n tied. Het is een mèèns’nlèèm’n. Àj’ het meugt belèèm’n, of het noe oene vèèrtigjoarige of oene goold’n brulfte is, ie hebt iets um op trugge te kiek’n en dàànkbaar vuur te weer. Het allermèuiste is, het bint hèèmoa gen ôôle lèu meer, diet in het zwart an een teuifeltje zit, nee heur, gewoon euldern, in ne spiekerbokse en zie könt nog joar’n met, wis en waarachtig.
De Vèèrkàànte Viefkop.
