Wat zà ‘k toch is doon vandaage?

Det hà ‘k de vrouwe better neet könn’n vroagen. Zelf zat ik te prakkezèèr’n, gen voetbal, gen toer de Frààns en gen zin. Zie had het antwoord drek vuur hàànne. “Haalt de mest mar uut de stal, dan kan ‘k veerder met de schuure.” Vuur dà ‘k der arg in harre heur’n ik miej zelf zegg’n, “Det is good.” Noh, det hè ‘k e wèèt’n. Vol goeie mood begun ik. Mà iele wèèt misschien wà dà ‘k nog altied de ôôlderwetse potstalmethode hantèère .Ik zal der neet veerder oaver uitwied’n, mà nemt van miej an dà ’k bliej wasse dà ‘k drei uur later, zô stief as ne plàànke, de leste geit’nmest op de kruuwaag’n gôôi’n. Ik had bekàànt gen rugge meer oaver. Toen schöt miej in één kèèr te binn’n dà ‘k ’s middags um twei opnames had vuur Radio 350. Één kèèr in de moand lèès ik vuur uut eeg’n wark biej de radio. Nog nôôit noar e lustert, jammer, mà via programma e mist op www.fototeamholten.nl, köj nog völle trugge haal’n en neet àllèène die verhaal’n, mar ôk onmeunig völle foto’s. Freddy Poalman, de weerman zörgt er vuur, dàj’ alles wat er in Hoolt’n gebuurt, achterof terugge könt kiek’n op de geneumde website. Ik kwamme der met in tiednôôd. Half eene de mest er uut. Gauw èèm’n ne boterham op de voest en doarnoa ne sprôônk in de tobbe. Um één uur môs ik alles nog vuurbereid’n, want Freddy is een man van de tied. Het verwôôndern miej dan ôk, det um half tweie de belle gung. Ik dèu de duure lös en vuur miej stun een ôôld vröuwke met ne fietshelm op. Hèèl uutvoerig begun ze miej te vertell’n det ze nargens ne plaatse kon vind’n en dat ze toch zô nèurig môs. “Kômt er mà gauw in, want àj’ nèurig möt, dan möj.”, en wèès eur de weg. Zie nam ofscheid met de wèure “Det was ne hèèle opluchting.”Ik dökke de verhaal’n wier in en precies um twei uur wà ‘k kloar en was het gebuurt met de stilte. Enthousiast as altied begunne wiej an de opnames en tussentieds leer’n Freddy miej ôk nog woe ‘k met ne computer umme môsse goan. De middag vleuig vuurbiej en toen môss’n de rôôie beerz’n nog van de struuke. Rôôie beerz’n, de vrouwe is ter gek op. Zelf hè ‘k ze het leefste in de vla. Iedere kèèr à ‘k biej die struuke komme, dwaalt miene gedach’n noar die ééne struuke diet biej opoe achter in ’n tuin stun. Alle daag’n atte wiej der van. Noe stoa ‘k van miene eeg’n struuke te plukk’n en het völt miej op hoevölle mugg’n of miej biej det plukk’n het lèèm’n zoer maakt. De middag is vuurbiej e vleuig’n op noar miene pedagogische zangles biej de Korhaan’n. Nee vandaage gen tied ehad vuur de geraniums. Die heiw we wà, ma neet um der achter goan zitt’n. Wis en waarachtig neet.
De Vèèrkàànte Viefkop.