Ie hooft er neet bange vuur te weer. Ie könt er op wach’n. Ie könt er neet vuur weg lôôp’n, ôk al zôj’ det geerne will’n. Het oaverveuilt oe, het is hèèl plaatselijk en as ’t oe treft dan treft ’t oe. As boer heij’ der neet völle an, mà gegarandèèrt kump den rèèg’n dit joar vrogger as ààndere joar’n. Vuur ’n dartigsten april is ’t in ’t hèèle làànd raak. In Hoolt’n, mà zelfs in het Battumse zal der wat vall’n. Netuurlijk, in Riess’n wier völle meer as in Hoolt’n, mà doar lôôpt ze altied vuurop as ’t um rèèg’n geet. Noe zölt er bes hèèle volksstamm’n weer, diet er neet op zit te wach’n. Det is, umdet eur det neet in ’n kroam te passe kump. Die lèu zit te dèènk’n an môôi weer op koneginnedag, mooderdag, netuurlijk vèèr en vief mei en neet te vergett’n het grôôte Ramburafees in ’n Bèuzebarg op zèum mei.
Van al die gebuurteniss’n maj’ vuural. Mooderdag neet vergett’n. Een bleumke is wà het minste waj’ könt gèèm’n. Eerlijke möj op zunn’n dag good noadèènk’n, wat mooderdag àmoa te betèèk’n hef of hef e had. Eigelijk möj in de gaat’n hemm’n, det het alle daag’n mooderdag zôl mönn’n weer. Ie dèènkt er neet altied oaver noa, het geet àmoa zô vanzelf, mà hôôlt good in de gaat’n, vaake is het later as daj’ arg in hebt. Nôôit zô biej stille stoane? Ie hooft er oe neet vuur te schaam’n, doar bint daag’n, det miej det ôk oaverkump, mà toch. Het hooft àgèèt neet völle te weer, een plääntje, een vrèindelijk woord of gewoon ne dikk’n smôkkert, dut ieder moodermèinse good.
Ik dwaale hèèmoal of van mien weerberich. Ik blieve der biej, det de rèèg’n vrogger kump as ààndere joar’n. Netuurlijk, ie könt de kràànte der op noasloan. Ie zölt zeen, dè ‘k achterof ôk geliek hebbe. Nog èèm’n oaver den neerslag. Het is arg plaatselijk. Àj’ heurt det ze in Riess’n à wat e had hebt, neet helg word’n, doar zit ze noe één kèèr dichter biej’ ’t vèur as in Hoolt’n. Het kan gebuur’n dat het oe oaverveuilt en daj’ de volle loage kriegt. Môch oe det oaverkômm’n, loat het gebuur’n, geniet er van. Hoe vaake heij’ noe daj’ onverwach in ’n rèèg’n zit. Mèèstal heij’ altied nog wà ne rèèg’njas biej de hàànd, diet oe uut de nôôd helpt. Môch het noe zô weer daj’ de bujje zeet hang’n, diss’n rèèg’n, doar woj’ neet nat van. Toch hop ik daj’ der bliej met bint en det het wier uutnèudigt um met nen ààndern bril op noar de weereld te kiek’n. As ’t oe treft dan treft ’t oe, de lintjesrèèg’n van de koneginne. Van buut’n woj’ der neet arg nat van, mà het is good daj’ zörgt, vuur een betje nattighèid van binn’n. Loat de bujje mà kômm’n. Lintjesdrèègers gefilstèèrt, het kump oele touw. Wis en waarachtig.
De Vèèrkàànte Viefkop
