De èèrste zwaluuw’n

Èèm’n weg van alle narighèid. Sommigen doot det duur de schnèè op te zeuk’n. Lekker geniet’n van alles wat het lèèm’n oe gif. Gewoon doon, èèm’n neet dèènk’n an det keerltje, wat met blôôte veute in de schnèè steet te wacht’n op hulpe. Neet vergett’n giro 555, want één’n zwaluw maakt nog gen vuurjoar. Doar trökk’n de gedacht’n miej noar touw. Zwaluw’n, ie zeet ze neet zo völle meer. Het begint te daag’n. In één kèèr wèèj’ precies wier woer die nöst’n amoa zatt’n. Biej opoe vuur en achter ’t huus en biej ôôns achter, ôônder het ôônderschoer. Ie zeet ze wier scheer’n duur de smalle stèège, tuss’n de rogge en den knoesterigen hooltsingel. Feilloos flitst’n ze langs oe hen, op zeuk noar den oavervlood an mugg’n en wèèt ik völle wat. Hoe kunstig hadd’n ze het nös ebouwd, vaste plakt tèèg’n de muure an. Hoe môôi was ’t at de jong’n met grôôte snavels noar buut’n kwamm’n, um te wacht’n op die tallôôze insekt’n, diet zôônder opôônthôôld an wörd’n evlèug’n. Zwaluw’n, zie wadd’n heilig. Ne zwaluw biej huus brach geluk, doar kwam ie neet an. Zie stell’n de mèèns’n geröste, de bliksem zôl der neet insloan. Wiej leup’n in die tied bes met ne buks um’t huus hen, mar op zwaluw’n schöt ie neet. Zie wadd’n ôk neet bange, vaake zatt’n ze in ne lange riege te kwettern op ’n stroomdroad. Op môôie zommeroamde zag ie ze hôôge in de lôch. Dan heur’n ie de wieshèid van de ôôle lèu. “Doar kan wal is onweer kômm’n”. Ie zit oe of te vroag’n woerumme ôj’ ze de leste joar’n zo wèinig hebt ezeene. Völle minder mugg’n, modernisering. Het is mà good det het biejgeleuve vôt is, want zôônder zwaluw’n, stopt de beeste met melk gèèm’n. Doar is zelfs een verhaal det ne zwaluw noar ‘n hemmel vleuig en doar vuur de mèèns’n het vèur jatt’n. Op de terugweg zatt’n de good’n het vèugeltje achternoa en zie raak’n ‘m nog net met ne vèurbal an de stat, vandoar det e altied nog met ne gesplett’n stat rôôndvlug. Ja, vuur ôôns, as jongs, was ’t een speciaal vèugeltje. Hoppelijk daw we ze binn’nkort wier zeet. Het môôie weer kump ter an, mar Aristoteles schrèèf à, dat den èèrst’n zwaluw nog gen vuurjoar maakt. Neet arg, wiej wacht gewoon iets langer op bettere tied’n. Het breg oe trugge biej de dag van vandaage. Wiej meugt neet klaag’n, àj’ in de wereld um oe hen kiekt. Loaw we mekaa help’n, zo as den zwaluw dèu, toen e vuur de mèèns’n het vèur uut’n hemmel haal’n