Mag neet

Het is mangs akelig moeilijk um de wichter tweitalig grôôt te breng’n. Toch is det brôôdnèurig, want ne Hoolter dent gen Hooltens meer kan, of kan verstoa, köj’eerlijke gen Hoolter neum’n. Het is een betje zwart-wit e stelt, mà Hoolt’ns möt oaver honderd joar nog altied de vôôrtaal weer in ôôns darp. Toch is het mangs merakels moeilijk umdet er nog à wat verschil is tuss’n Hoolt’ns en Hollàànds. Ofgelôôp’n wekke blek miej nog mar is wier woet het Hoolt’ns uut kan wark’n op een keerltje van tweie. Zô ondèug’nd at e is hè ‘k .m à wà duuzend kèèr e zeg van, mag neet, at e is wier wat dèu wat neet môg. Ie snapt het wà, neet met de smerige schoone an op de bàànke en goat zô mà duur. Zô dèur e miej netjes ’n dop van de bierflesse en met een lachend gezichte klikk’n ne het döpke vaste op ’n fless’nopener. “Magneet” heur’n ik oma zegg’n. Verôôngeliekt kek e achterumme, woerop e zèè, “Mag wel!”. De femilie kon der um lach’n, mà hij snapp’n der niks van. Het dèu miej dèènk’n an een voetbalverhaal uut vroggere tied’n. ’N ôôld’n Beijers, was in ziene jonge joar’n leider van een Hoolt’ns voetbalelftal. De Hoolter jongs stunn’n der umme bekèènd det ze de hàànne nog wal is lös hadd’n zitt’n. Het was ôk bekèènd det Beijers de Hoolter taal nog neet hèèmao machtig was. Biej één of ààndere wedstried leup het is een kèèr wier uut de hàànd. Zie höuw’n mekaar as arme dèèrs en det wörd’n àllèène mar arger toen ’t Beijers begun te schreeuw’n van “Jongens hou op hou op.” Àànsumme bint miej ôk nog wà verhaal’n biej e blèèm’n van miej va en moo. Gen één van bèire sprökk’n ze Hollàànds. At ze det nôôdgedwung’n môss’n, krèèj’de mèèst môôie uutspraak’n. Zô had va, hij was beestekoopman, ôôit de pech det e ôônderweg, ne karbonade te ett’n krèèg dent bedörm’n was. Det leut e neet op zich zitt’n. In zien beste Hollàànds legg’n den ober uut det de karbonade kapot was en hij eindig’n met de wèure “Je kunt het wel zien an de sjeu”. De ààndere kôôplèu leer’n in ne dutte van ’t lach’n. Ôônze moo, ik heb eur nôôit Hollàànds heur’n proat’n. Op ne goei’n dag kwam der één van de kleine nèèfkes biej ôôns op visite en met een grôôt gebaar zèè ze tèèg’n det männeke,”Ga mà mee, wij hebben ôk wel beesjes op de delle”. Wiej leer’n dubbel van het lach’n. Het bint verhaal’n van lange e lèène, mà met het, magneet en mag wel, kômt ze wier noar boam’n. Het blif moeilijk um sommige dinge te vertaal’n. Zô köj’ ne riezemiete gen rijzemijt neum’n en gèèf miej mar is ne vlotte vertaling van, roep’n op ’n moos of miegèèmp’n op ’n zult. Wiej begriept det nog, mar oaver honderd joar, joa, joa, het zal wà. Ik help ’t oe hopp’n, wis en waarachtig.
De Vèèrkàànte Viefkop.