Deepe in mien gehèug’n zit de terugkomst van Hooltense suldoat’n uut Indië. Één van die Indiëgangers, Jan Willem Lubbersen, wordt in 1925 geboor’n in Splôô op de plaatse woet noe manege Buitenhuis zit. Jan Willem zit op de christelijke schoole an de Stationsstroate. Het verkèèr besteet uut boer’n, met peerd en waag’n en zô of en touw, ne busse van J.G.P. Müller. De lèègere schooltied is onvergettelijk met juffe Truida Dikkers, mèister Haring en het boam’nmèister Kenemans. Het is ne tied van van fanatieke pötjes voetbal in het Sportdal en Koninginnedag op 31 augustus op de Voorsboerswèire. Noa de lèègere schoole geet e help’n op de boerderieje. In de oamduur’n volgt e op de Splôôse schoole, ne Landbouwkursus van mèister Koldeweij. Ansluutend geet e noar de Landbouwwinterschoole in Hengel. Hij greuit op in ne tied van deep’n krisus en één kèèr jôônk volwass’n, brek ’n oorlog uut. Hij kump in kontakt met jongs uut het arbeidskamp an de Helhuuz’nweg. Noa ne dag van exercitie, umme grèèm’n van bosgrôônd, het maak’n van brààndgänge en het anmaak’n van mienhoolt, zeukt ze vaake eur vertier op de boerderieje. De lèèm’nsgeveurlijke luchtgevecht’n zal e nôôit vergett’n. In september 1944 is e an ‘t wark op ’t làànd. In één kèèr een jachtvliegtuug. Hij duk weg, plat op ‘n boek tuss’n de eerpel. Hij breg ’t er of, mar een èineke veerder ridt Johan Groteboer uut Okk’nbrook met ne dörsmölle. Hij wördt volop e raakt en is op slag dôôd. Ôk biej ne razzia in de Helhuuz’n hef e mazzel. At ze, met vaa en twei breurs, op het làànd an t wark bint, wordt ze net biejtieds ewaarschouwd. Zie zeukt dekking in ne slôôt, met ne hoog’n wal. Èèm’n later bint de Duutsers der ôk. Zie springt oaver den slôôt hen en goat vedan. Hebt ze de Lubbersens neet ezeene, of woll’n ze ze neet zeen? Het zal altied een roadsel bliem’n. As de oorlog vuurbiej is, begint het vuur Jan Willem pas echt. Hij möt in 1947 in dienst en vuur det e der arg in hef zit e, met tweiduuzend ààndern op de boot noar Indië. In totaal hebt doar meer as honderdduuzend Nederlàànders eur diensttied duur ebrach. Meer as drei duuzend bint er achter eblèèm’n op de eereveeld’n. Ziene diensttied verlöp röstig. Hij kump ter zelfs zien breur nog tèèng’n in Batavia. Vuur heel völle ààndern is het één en al dôffe ellende. At, op 27 december 1949, Indonesië zelfstandig wördt, wilt ze àmoa zô gauw mèugelijk noar huus. Hij möt nog wacht’n tut april en dan begint de lange reize met de “Zuiderkruis”noar Hoolt’n. In mei 1950 is e der wier, noa ne diensttied van twei en half joar.
De Vèèrkàànte Viefkop schrijft wekelijks een column op HoltensNieuws.nl. Hij neemt de politiek kritisch onder de loep, vertelt over zijn jeugdbelevenissen en laat zijn fantasie de vrije loop om (mis)toestanden aan de kaak te stellen. Soms is hij mild, dan weer scherp.
