Ett’n en wààndeln, het wörd’n teglieke heul’n met de de avondvierdaagse. Wat was ‘t gezellig in en um Hoolt’n. In grôôte koppels leup’n de wààndelaars duur ’t darp, mooders met kinder en koppels jong’n en eulder’n. Noa vèèr daage kon de wà verdeende medaille in ontvangst word’n enömm’n. Zelf wà ‘k woensdag ’n hèèl’n dag gangs ewes met ofgerukte täkke en blaa, diet duur de onmeunige valwind’n noar beneed’n wadd’n ekömm’n. Wie mogg’n van geluk sprekk’n. De buurman tröf het wal hèèl ongelukkig. Stund zien huus ’n één’n dag nog môôi tuss’n de hôôge bèume, ’n ààndern dag stun der niks meer. Nen honderdjeuirigen eek’n lèè dwars oaver de weg. Neuist huus wadd’n ne hèèle riege grôôte honingbèume daale ekömm’n. An de ààndere kàànte was het zô mèugelijk nog arger. Ne walnött’nbôôm van mintens honderdvieftig joar, was as een lucifersheultje of eknapt. De ravage was compleet. Ie realisèèrt oe wat vun krach of wind kan hemm’n. Is ‘t ààns altied lekker röstig um ‘t huus, noe heur’n ie van alle kàànt’n de zaag’n. Um trugge te kômm’n op die hap en stap. Ik had nen eervolle uutnèudiging ekrèèg’n um ophet slotadres ôôns Sallààndlied te zing’n. Zo zat ik röstig te geniet’n op één van die môôie terrass’n op ’n Beeld. Een eulder echtpaar kon an miene taal heur’n dà ‘k uut Broabàànt kwamme. Môôi neet dus. Tèèg’n een uur of tiene kwamm’n de happers an stapp’n. Zie wadd’n àmoal good in de stemming. Het zing’n van het Sallàànd lied hadd’n ze ôk nog wà zôônder miej ekönt. Toch is het altied môôi um op den ôôld’n Beeld te stoan, um te zing’n.
Ik zinge zô geerne van Hoolten mien làànd, làànd woar ik bin geboor’n.
Làànd van mien oolders, mien hebben en hôôl’n,
Darp met zien wit steenen toor’n
Doar is altied wille, heiw we schik met mekaa,
Mangs is ter ôk wà verdreet.
Al biej kats oaverstuur, zie slept oe der duur,
de noabers verzacht oe het leed.
Det op de wieze van van “cheerio” en ie begriept dat det lekker met ezung’n wördt. Geweldig en àj’ dan noa oflôôp van het Sallààndlied wordt bedàànkt met een Twèènts slukske dan köj’ netuurlijk commentaar verwacht’n. Och, ne klèinighèid hôôl ie altied. Het wörd’n rap op e löst en zô kon ik toch nog op huus an met een Sallàànds borreltje. ’S oamds gier’n de wind wier as ne gek um ’t huus hen en ’n ààndern männ’n begun het opruum’n opniejs. Dit kèèr lèèr’n de slachtoffers, twei appelbèume en ne grôôt’n bark’n biej miej op het arf. Woerumme zôl ‘t miej better goan as de buur’n.
