• Leven in Holten
  • Contact
  • Leven in Holten
  • Contact

Van heur’n zegg’n

1
GEDEELD

Het möt in de tied weer ’n e wes van rôônd 1890. De hôôge wälle an de zuudkàànte van Hoolt’n lèèr’n der nog in alle roewighèid. Doar wônn’n de gezweur’n kammeruie, Jôôs en de Koetse. Het peerdespoer leup biej beire vuur de duure hen. Ie kônn’n der met een peerd hoaste neet duur, loat stoan daj’ der fetsoenlijk kônn’n lôôp’n. Doarumme hadd’n de keerls ne pad an e leg oaver de hèugte van de “Landweerd”. Zie tröff’n der mekaa met de rèègelmoat van de klokke. Ôk op diss’n laat’n noajoarsdag. Doar, op die hèugte, stunn’n ze te proat’n, in de leste straol’n van de schemmer. In de veert’n zagg’n ze, oaver de sliert’n van lèèghang’nden dààmp, lechjes flikkern. Hèèl vaag, het was net of ter witte wieve oaver die sliert’n, tuss’n de lechjes duur dààns’n. Doar stunn’n ze altied, op ‘n kop van de Botterbekke, biej ’t water, an ‘t èine van ’n Vlèèrdiek. Het rôôndtrekkende zigeunervolk. Zie wadd’n der al een dag of wat en de Koetse had hôôge op e gèèm’n van het peerdje det e koch had van die duustere keerls. Noe had hij een hèèl àànder verhaal. Zien môôie peerdje was, net twei daag’n later, brôôdmager e wörd’n. “Jôôst zie hebt miej zwoar bedôônderd, mar ik loat het er nog neet biej zitt’n, ik wil mien geeld wier hemm’n.” Het gekochte peerdje was een betje bewarkt. Zie hadd’n ‘m lôch in e bloaz’n, zôdet e der rôônd en glad uut zag. Det was rap ààns e wörd’n. Het scharminkel was noe wier vel oaver bot. Jôôs bèud an um met te goan met de wèure, “Zà ‘k met goan, want det bint nog lange gen minne keerls” De Koetse zèè, det e zich der wà met zôl redd’n en zô trökke ’n Vlèèrdiek op, um verhaal te haal’n. Doar stunn’n ze de kleine woonwaag’ntjes, vlak langs de Botterbekke. Een stuk of wat wichter zwömm’n der in het heldere water en een èineke veerder wadd;n de vroole de kleere an ‘t wass’n. Ne grôôt’n duustern keerl zag, in de duure van zien waag’ntje, de Koetsier, met opgestrekk’n zeil, ankômm’n,. “Ie hebt miej een opgebloaz’n peerd verkoch, doar is niks meer van oaver. Ik wil mien geeld wier.” Den duustern keerl wörd’n nog zwarter en schudd’n van neet. De Koetse bedach zich neet en zett’n de schômm’n ôônder het waag’ntje en det kiep’n à geveuirlijk op de Bekke an, doar woet de wichter an ’t ploetern wadd’n. “Ie möt het zelf wèèt’n en hèèl rap, ààns goaj’ met waag’n en al de Bekke in.” Ôônz’n zwart’n zigeuner zag het gevoar en kèus eier vuur zien geeld, de kôôp wörd’n ongedoane maakt. Dit kèèr had de Koetse geluk, vaake wadd’n ze à wier veerder e trökk’n, veer weg, het Loarnse in. De hèugtes bint of e grèèm’n en ôk het pad der oaver hen is vôt. Nog altied köj’ de flard’n mis zeen trekk’n oaver het Lôôker Brook, wis en waarachtig.

De Vèèrkàànte Viefkop.

Nieuwste berichten

De Vèèrkàànte Viefkop

De Vèèrkàànte Viefkop schrijft wekelijks een column op HoltensNieuws.nl. Hij neemt de politiek kritisch onder de loep, vertelt over zijn jeugdbelevenissen en laat zijn fantasie de vrije loop om (mis)toestanden aan de kaak te stellen. Soms is hij mild, dan weer scherp.

Welkom!

Inloggen met je account

Maak een nieuw account aan

Vul onderstaande gegevens in

Achterhaal je wachtwoord

Geef je gebruikersnaam of email adres in om je wachtwoord te resetten.