De zunne helder an de lôch, ne koppel gàànz’n in vollen vlôch
Zie zeukt eur’n weg, ie zeet ze goa, op weg woer hen, op weg woer noa.
De blaa worsselt uut alle mach, tuss’n bliem’n zitt’n en zwoartekrach.
Een vèugeltje scharrelt nog wat rôônd, trek ne leste piere uut de grôônd.
Een betje rommel’n in de schuure, de karsdaag’n stoat wier vuur de duure.
De tied vervleuig’n en wat noe, vervleuig’n tied lig achter oe.
De tied is altied völs te kort, wie is ter nog en wie is vôt.
Zô, an ’t èine van het joar , wiej’ doar wal is biej stille stoa.
Mèèns’n, veer weg, vaake schimmig, trekkend noar de eeuwighèid.
Niks heult ze tèèg’n, ôk al wiej’ det, bikkelhard, de warkelijkhèid.
As de rèèg’n de bèume geselt, de dröppels dôôd sloat in de nacht
Kump ter toch nog wier ne glimlach as oe de moane tèèg’n lacht
An de lôch, ne grôôte sterre, Wodan, vleegend op zien peerd.
Ne dôônderslag biej heldern hemel, wat is ’t lèèm’n noe nog weert?
Alles vlug oe in gedach’n, woerumme môs det noe toch zô?
Had den leem’n Heer doar boam’n, det net neet, èèm’n ààns könn’n doo?
Ôônze wereld drèèjt mà veerder, miljoenen joar’n, uur noa uur.
En mà zing’n oaver de vrèède en altied veche wiej wier duur.
Ieder joar altied hetzelfde, huul’nde wichter, grôôt verdreet.
Dôôd, verdörven, lik de mèènshèid. Onbegriepelijk grôôt het leed.
Met het verstriek’n van de joar’n, nog meer zörgen, hoe zal ’t goan?
Kan disse weereld, zô verdörven, nog wà länger zô bestoan.
Joa, doar möw we in gelèum’n, wat er ôk kump, steet te gebuur’n
Gen gezwam meer, gen genèuzel, hôôge tied um biej te stuur’n.
Vuur alle lèu op dissen aardklôôt, met armood, honger of verdreet
Mörre wiej nog harder warken, zodet ’t ôôns àmoa better geet.
Ne bosschôp, makkelijk e gèèm’n, Ne bosschôp, zwoar, ne lôôi’n las.
Fijne Karsdaag’n, heil en zèèg’n, as het mà zô makkelijk was!
Mans van Sangel.