Van de wekke zit ie te kiek’n noar de gebuurteniss’n rôôndumme de watersnôôd van 1953. Achttienhonderd en zes en dartig dôôi’n. Biej het zeen van die beeld’n kriej’ wier in de gaat’n, hoe arg of det was. Ie wordt er stille van. Dan kump ’t berich, aardbeving in Turkije, zèum komma achte, op de schaale van Richter en dan der nog ééne vlak achter an. Een paar honderd dôôi’n?!. At de èèrste beeld’n binn’nkomt en ie zeet hèèle flatgebouw’n, as kaart’nhuuze in mekaar zakk’n, besef ie dat det völle meer geet word’n. In een paar daage tied, lôôpt de antall’n op noar, noe à meer dan vieftienduuzend. Ie wordt iesselijk stille àj’ beseft, hoe grôôt of den armood doar wal neet is. Hèèle femilies diet in één kèèr weg bint erukt uut ’t lèèm’n. De hulpe kump van alle kàànt’n en gelukkig wordt er nog wat verlöst uut die onèinige puunhèupe. In het besef det het rampgebied twei kèèr zo grôôt is as hèèl Nederlàànd, zölt de antall’n slachtoffers allèène mà meer word’n. Het is neet te bevatt’n. De narighèid slöt oe um ’t harte. Ie könt al die beeld’n neet an en drèèit er oe van of. Wat vukke trauma’s hôôlt de geredde wichter doar an oaver? Wat is arger, den watersnôôd of disse katastrôfe? Ie drèègt het met oe met. Àj’ der an herinnert wordt, möj’ de waterlàànders ôônderdrukk’n. In ôôns làànd wörd’n der begunn’n met de Deltawark’n, in de hoppe daw we vuur altied veilig zôll’n weer vuur het wassende water. Woer möt ze doar met beginn’n? Twei kèèr Nederlàànd, kàànt kepot. In sommige gebied’n ôk à twaalf joar oorlog. Het is ééne doffe ellende. En dan hebt ze der noe ôk nog is de vinger achter ekrèèg’n, det Poetin op de hèugte is ewes van het uut de lôch scheet’n van de MH 17. Tweihonderd acht en nèèngtig slachtoffers. Iesselijk stille en toch drèèit de wereld vedan. Det is het, mèèns’n bint passàànt’n, mà de wereld drèèit duur. Gelukkig kump ter van alle kàànt hulpe. Het is mangs zô dubbel. Gelukkig wordt er nog mèèns’n ered, mà het zal stiller en stiller word’n. De littèèk’ns zölt nôôit meer weg goan. De herbouw van zo’n grôôt gebied zal generaties lange duur’n. Vuur völle mèèns’n zal het lèèm’n vuur altied kepot weer. Ie könt neet bevatt’n, wat het is, um hèèle femilies nôôit meer te zeen. Het grip oe an. Het maakt oe iesselijk stille.
De Vèèrkàànte Viefkop schrijft wekelijks een column op HoltensNieuws.nl. Hij neemt de politiek kritisch onder de loep, vertelt over zijn jeugdbelevenissen en laat zijn fantasie de vrije loop om (mis)toestanden aan de kaak te stellen. Soms is hij mild, dan weer scherp.
