Ie heur’n het opa wal is zegg’n of ie zèid’n het zelf tèèg’n va, àj’m wier is zagg’n kröppeln. Hèèl bekèènd is het gezegde, aj’ lèu, met piene in de rugge, heur’n klaag’n; Hebt mugg’n ôk à rugg’n. Die preuitjes goat er gauw of aj’ der met in anraking komt. Die twiefelachtige eere hè ‘k sinds àànderhalve wekke. Um het grös een betje greun te hôôld’n môs ter e spuit word’n. Noe is det op zich ne minne meuite, mà al met al is het toch nog wal een gesjouw met die sproeiers en die slang’n. ‘N ààndern dag hà ‘k dan ôk vinnig völle spierpiene, met dit verschil det het noa een paar daage neet weg trök, mar arger wörd’n. Ik kwam e der met biej de pille trechte. Met het gebruukelijke preuitje van wat mankèèrt er an, wörd’n het vonnis e velt. Dit lik duudelijk op isias. Ne fôss’n pill’n en in bewèèging bliem’n, doar kôn ‘k met op huus an goan. Gelukkig nam de piene of, doar lek het tenminste op. Toen, noar tien daage de kuure vuurbiej was, was ter nog altied de piene. De eene kèèr wat meer as de ààndere kèèr, mà toch wà zôvölle dàj’ het klamme zwèèt mangs op de rugge hebt stoa. Ie wordt er hèèl onzeker van. Ie wilt vanals nog wal anpakk’n, mà zô gauw aj’ in de beene komt, dèènk ie der hèèl rap ààns oaver. Het argste is nog al die good bedoelde road, diej’ van de lèu kriegt. Is het wà isias, is het neet wat ààns? Ie duukt de beuke in, um oene medische weet’nschap is wier op te haal’n. Ie komt de konklusie det het hoaste wal isias möt weer, tutdet er eene zeg, dat het ôk nog wal is hernia kan weer. Gelukkig dàj’ dan net wèinig las hebt en der oaver hen könt stapp’n. Sjonge jonge, jonge wat ne klaagzang. Gauw een paar asperientjes en dan zal ’t wà wier goa. Doar bint argere dinge in ’t lèèm’n. Doar hôôle wiej het op. Toch blif het knaag’n en ie hebt wier is good in de gaat’n, hoe belangriek of het is um gezôônd te weer en zôônder piene. At oe dit peerd slöt biej der vuur eens en altied achter det mugg’n ôk rugg’n hebt. Noe geet het netuurlijk neet àmoal um miej zelf, mà nog völle meer um al die mèèns’n diet worsselt met ongemak. Wèèst er vuurzichtig met, met waj’ in gekhèid zegt, mà wat vuur de betreffende lèu spiekerhard oaverkump. Natuurlijk is het lastig en maake miej op vuur een bezeuk an de strieker. Zôlange à ‘k de piene neet in de vingers hebbe en nog röstig achter het toets’nbord zitte, kump ter nog wal een verhaal op papier. Mà toch zà ‘k ’n dag priez’n, dà ‘k kan zegg’n, de piene is vôt, of zôl ’t ech op ’n oftoch goan? Wis en waarachtig neet.
De Vèèrkàànte Viefkop.
