Vragen staat vrij!

Wat is de zin van het leven? Is het leven maakbaar of zijn we afhankelijk? Van elkaar? Of staat ons lot in de sterren geschreven? Ik denk dat we een armada van bootjes zijn op de oceaan die leven heet. Je bepaalt niet hoe de wind waait, maar je mag wel zelf je zeilen zetten om je bestemming te vinden. Omgeven door stuurlui zijn die voor de verandering niet aan wal staan. Met verschillende stuurmanskunsten en verschillend materiaal dat je ter beschikking is gesteld. En de porties geluk, nodig voor een goede vaart, zijn helaas ook niet even groot. Maar we mogen een eigen koers varen. Leuke metafoor, zeilen!
Jammer dat we ons geluk, ons ‘gelukkig zijn’ als synoniem zien van financiële rijkdom. Maar het gaat toch om het zeilen? Niet om de grote(re) boot met de grote(re) zeilen? Is dat niet merkwaardig? Want zijn het niet de ongrijpbare, niét op geld te waarderen, dingen die je geluk bepalen? Je gezondheid, je naasten, hoe goed het gaat met je kinderen, liefde, vlinders in je buik, intimiteit, genegenheid, troost, het leven. Het zeilen, toch? Wie dat op geld wil waarderen, is volslagen idioot! Is het daarom niet zorgelijk om te lezen dat de medische sector een prijskaartje aan het leven wil hangen? Waanzin!! Hoe rijm je dat met kostenverslindende operaties, zoals de redding van een speleoloog, zoektochten naar vermiste mensen en vliegtuigen? Alles betalen met Mastercard is onbetaalbaar, maar heeft een leven een maximum prijs? We zijn van het padje.
Geluk is niet te koop. Geld stelt je hooguit in staat om wat comfortabeler door dit aardse tranendal te trekken. Maar waar worden we dan wel gelukkig van? Van minder ongelijkheid! Vooral van minder ongelijkheid in inkomen. Dat er verschillen in inkomens zijn, snappen we wel. Maar grote inkomensverschillen, bonusculturen en ‘old boys’ netwerken, het ‘graaien’? Dat geeft problemen en dat is wetenschappelijk aangetoond! Een samenleving met grote inkomensongelijkheid gaat vaak gepaard met meer criminaliteit, zelfmoord en slechtere gezondheidszorg en onderwijs. Maar zijn we in Nederland dan op de goede weg? De politiek lult zich suf over bescherming van de minima. Slaan we geen twee vliegen in één klap als we juist een maximum inkomen vaststellen? Niet hoger dan zeven keer het laagste inkomen? Dan komt het toch met de minima ook goed? Verklaar mij voor gek, maar meneer Tinbergen zou het waarschijnlijk met mij eens zijn.
Ik signaleer bij veel mensen een schouderophaal-mentaliteit. Herkenbaar? Tja, mijn probleem niet. Ik kan er toch niets aan doen. Ik ga niet meer stemmen. Ik doe niet meer mee. Wat ik niet zie, is er nie… Alleen actie ondernemen als de shit in jouw ‘backyard’ zit? Dan wil je problemen oplossen met het gedrag dat ze veroorzaakt. Verandering begint bij je zelf, je eigen gedrag. Soms door iets te laten, maar veelal door iets te doen. Begin maar klein, in je eigen omgeving. Vraag om hulp als je het nodig hebt. Geef hulp als iemand je erom vraagt of als je ziet dat het nodig is. Een helpende hand, luisterend oor of er gewoon zijn. Soms iets meer, een troostend woord of schouder om op te huilen. Of doen waar je goed in bent, je vak uitoefenen, zonder meteen met uurtarieven, dienstenwijzers en dienstverleningsdocumenten te wapperen. Anderen helpen om zichzelf te helpen. Want als ze dat kunnen, kunnen ze ook weer anderen helpen. Jou misschien. Dat is samenleven.
Mijn vak is klanten te adviseren over pensioen en andere geldzaken. Dat is bagage die ik onderweg heb opgepikt. Daarmee kan ik mensen helpen. Zoek jij hulp om je koers te bepalen of je zeilen te zetten?
Herman Deijk