Vuur miej hè ‘k een fotootje. Ne kouw met een huuske op de achtergrôônd. Het möt zô’n betje vieftig joar ôôld wèèr. Zô te zeen steet het huuske al een tiedje leuig. Het onkruud hef al e wunn’n van wat ôôit ne grôôt’n moestuin was en het roet steet hôôge vuur de duure. Het plaatje hef iets verdreetigs. Ie zeet het verdreet ôk in de ôôg’n van die leste kouw in de Haar. Èigelijk het leste vèè doar op die stèè. Het beesje hef ne respectabele lèèftied, zô te zeen an de dikke ribbels op de heurns. Zie is een betje onröstig en zwaait met de stat, asof ze tèèg’n de fotograaf wil zegg’n, weg wèèr hier, ik ken oe neet. De appelbèume zit vol in het blad, toch köj’,vaag op de achtergrôônd zeen, det er al ebouwt wördt. Het rikwark steet er een betje scheef biej. Alles hef zien langste tied ehad. Die ôôle appelbèume verbloomd het nog, mà de tied is onverbiddellijk. Vuur ne wekke of wat stun ik op bienoa dezelfde plaatse. Het enige, min of meer herkenbare is het boerderiejke. Veerder is het schilderachtige hèèmoal vôt. Ne weg langs het bejaard’ncentrum, met veerder amoal nieje wonning’n. Kôj’eerder, met helder weer, nog heur’n en zeen hoe laat of ’t was, ’n Hoolter toor’n is noe an het zicht onttrökk’n duur al die niejbouw. De ontwikkeling’n goat zô onmeunig rap, dàj’oe ofvroagt, hoe det de kommende vieftig joar veerder zal goan. Loaw we hopp’n det de môôie lààndschappelijke stukk’n bewaard blieft. De kààns is grôôt det Riess’n en Hoolt’n nog körter biej mekaa komt te ligg’n. De buut’nwiek’n van Hoolt’n konn’n ôk nog wal is veerder op Battem en Loar’n an goan. Het is nen ontwikkeling diet moeilijk te stopp’n zal wèèr. Hoolt’n zal der dan wier hèèl ààns uut zeen en vermoedelijk zit er dan wier mèèns’n te kiek’n noar dierbare fotootjes, diet loat zeen hoe môôi of het amoal ôôit is ewes. Op plaats’n woet het môôi greun was, zeej’ dan eindelooze rieg’n zunnepaneel’n en enorm grote windmöll’n. Het lig nog in de toekomst verbörg’n, mà het zal gebuur’n. De ontwikkeling zal duur de anwas van de bevolking vedan goan. De Haarkouw zal het allemoa ne zörg wèèr. Zie hef ne môôie tied ehad, met lekker sappig grös en alle daag’n een keukske. Zôll’n der oaver vieftig joar nog boer’n wèèr of bint het dan àmoa landschapsbeheerders? Wat kan één zô’n fotootje toch ne hôôp gedacht’n noar boam’n breng’n
De Vèèrkàànte Viefkop schrijft wekelijks een column op HoltensNieuws.nl. Hij neemt de politiek kritisch onder de loep, vertelt over zijn jeugdbelevenissen en laat zijn fantasie de vrije loop om (mis)toestanden aan de kaak te stellen. Soms is hij mild, dan weer scherp.
