Het leven is betrekkelijk, zelfs de aarde heeft geen eeuwigheidswaarde. Maar wij mensen zoeken houvast op dat balletje dat zweeft in het grote niets. We worden geboren, groeien op, krijgen onderwijs, volgen een opleiding, vinden een baan, een huisje, een boompje en een beestje. Het gaat lekker, werkweekje, weekendje enzovoort. Als de werkweek uit deze routine wegvalt, kan dat hele weekeinden onderwerp van gesprek zijn. Wat zijn onze bakens in onzekere tijden?
Holten is opgeschrikt door het faillissement van de OAD. Dat is dichtbij en dan komt het harder binnen. Het nieuws sloeg in als een bom. ‘Onze OAD’, dat was toch een zekerheidje? We zagen Holten overal! En nu zijn meer dan duizend werknemers hun baan kwijt, ingeruild voor onzekerheid over de toekomst. De reiswereld in zak en as. Maar ook in Holten zullen de gevolgen groot zijn. Enkele honderden medewerkers komen uit Holten, dus is zo maar enkele procenten van de beroepsbevolking werkloos. De dagelijkse colonnes vanaf het hoofdkantoor naar de vestigingen van de lokale middenstand verdwijnen uit het straatbeeld. Geen borreluurtjes meer in de plaatselijke horeca. Geen toelevering meer, de bedrijven die zaken deden met de OAD zullen dat in hun omzet terugzien. Over het hoe en waarom, waar het fout is gegaan en naar wie de vinger te wijzen, zal vast nog veel geschreven en gesproken worden. Water onder de brug.
Een deel van de werknemers zal zijn baan behouden bij een onderdeel dat een doorstart gaat maken. De bussen blijven rijden. De minder gelukkigen krijgen te maken met het aanvragen van een uitkering, sollicitatieplicht en, vooral, de weerbarstigheid van een arbeidsmarkt in crisistijd. Dag gewone alledaagse. De zorgen voor later, als je die al had, zijn acuut vervangen door de zorgen van nu. En die zijn ineens veel groter dan ze wellicht al waren. Had je al wat voor later opzij gezet, dan kan het zo maar zijn dat je dat potje nu moet aanbreken. Tja, eerst vandaag en dan morgen, dat is de volgorde nu eenmaal. En ondertussen je karretje weer op de weg krijgen.
Op de snelweg van het leven is het prettig rijden als je met de stroom meegaat. Het gaat niet met je ogen dicht, een beetje opletten hoort erbij. Maar soms gebeuren er dingen waar je domweg geen grip op hebt. Een aanrijdinkje met een onoplettende medeweggebruiker, gevalletje van pech onderweg, of zoals nu een kettingbotsing waarbij de OAD betrokken is. Dan staan alle verkeersdeelnemers even stil. Een aantal zit met de brokken en krijgt te maken met de nasleep. Niemand die je dat gunt. Feit is echter dat de niet direct betrokkenen zo snel mogelijk verder willen. Onderweg naar hun werk of sollicitatiegesprek, waar ze zich dan stotterend verontschuldigen voor hun late komst door die k-kettingbotsing.
That’s life.
Herman Deijk
