• Leven in Holten
  • Contact
  • Leven in Holten
  • Contact

‘N Zoerbarg met de Steen’n Bàànke

1
GEDEELD

’N Hoolterbarg kon wal is te drok weer op den èèrst’n môôi’n vuurjoarszundag. “Wiej goat noar’n Zoerbarg, den is minstens zô môôi.” Zo stunne wiej met de kleinwichter biej ’n opgàànk noar de Steen’n Bàànke. In gedach’n leup ik in één kèèr oaver het Boschkààmpstreuitje. Vanof de kleuterschoole, biej Irene, leup ie drek Hoolt’n uut. Smal en schilderachtig gung het klinkerstreuitje tuss’n het bouwlàànd duur, noar de Hôôge Stèège. Wiej, potnött’n van vief joar, heul’n mekaa stief biej de hàànd. Schuuns oaverstekk’nd, het Zandvoortspad in kwam ie, langs de hôôge rogge, ôônderan ’n Zoerbarg. Doar wörd’n ôôns verhaaltjes vuur e lèèz’n. Het maak’n deepe indruk, zô daw we, noe, dikke zestig joar later, den dag opniejs belèèft. De weg noar de Steen’n Bàànke is völle better e wörd’n, mà nog net zô steil. Rechts stun vrogger zô’n pannekook’nhuuske. Wiej mônn’n doar de kràànte breng’n. Doar leup ne pad noar boam’n , zô smal en knobbelig, doar kwam ie met de fietse neet tèèng’n an. Der of gung neet völle better, want vuur dàj’ der arg in hadd’n, gung ie, met kràànt’n en al, tèèng’n ne bôômstomm’n an, oaver de kop. “Doar wônn’n vrogger Derk met ’n Beer.” zèè ‘k tèèg’n de kleine jonge. Hij vun ‘t machtig môôi en genöt van het verhaal toen e neuis miej zat, op de Steen’n Bàànke. Wiej sleug’n der rechts of. Vrogger was het neet meer as een knobbelig geit’npad, mà noe köj’der makkelijk neuis mekaa wààndeln. De ôôle bouwval links in de lèègte zag ik neet meer. Opa vertell’n miej det doar vrogger lèu hadd’n e wônt, diet kniene heul’n ôônder de toafel, met gaas der umme hen. Het schilderachtige huuske Hannibal is veràànderd in een grôôt lààndhuus. Net vuurbiej det huus löp het pad wier noar boam’n. In miene gedach’n was dit het slechtste stuk weg wà ‘k ôôit heb mönn’n fiets’n. Noe is het àmoa netjes en strak. Links boam’n an steet een schuurke met de naam Hannibal der op. en dan rechts Juleke. Ik misse de putte, mà noa èèm’n zeuk’n, zee ‘k ‘m stoan, achter de nieje schuure. Alles is niej, mà de zalige röste is e blèèm’n. Gen mèènse te bekenn’n, allèène ’n ôôld’n Juleke, achter de kràànte. Wiej wààndeln veerder, um oaver de Spreng’nweg wier noar boam’n te lôôp’n. “Wiet het èèrste boam’n is”. Èèm’n röst’n, oaver de kale hèugte zee ‘k in gedacht’n de toorns van het ôôle kasteel. Peerde met waag’ns wordt er stoande hôôld’n, um een tiedje later eur’n weg te vervolg’n noar Markel en veerder noar Munster. Wat möt het in die tied môôi weer’n e wes. Iets westelijker zeej’ ôônz’n witt’n Hoolter toor’n, met de Pastoriestroate der vuur. Völle is verààndert en dan borrelt het in die zalige röste noar boam’n. “Rijk is mijn Holterland, land waar ik woon. Rank steekt de torentop door ’t hoog geboomte op. Vreedzaam is ’t Holterland, dierbaar en schoon. Het is vuurjoar, wis en waarachtig.

De Vèèrkàànte Viefkop.

Nieuwste berichten

De Vèèrkàànte Viefkop

De Vèèrkàànte Viefkop schrijft wekelijks een column op HoltensNieuws.nl. Hij neemt de politiek kritisch onder de loep, vertelt over zijn jeugdbelevenissen en laat zijn fantasie de vrije loop om (mis)toestanden aan de kaak te stellen. Soms is hij mild, dan weer scherp.

Welkom!

Inloggen met je account

Maak een nieuw account aan

Vul onderstaande gegevens in

Achterhaal je wachtwoord

Geef je gebruikersnaam of email adres in om je wachtwoord te resetten.