Doar biwwe good achter e kömm’n. Noe möj’ wèèt’n, ik bin hèèmoa neet zun ne fanatiek’n fietser, mà zundag stunne op ’t programma, de canadeez’nroute. De vrouwe bliej, zie is gek op fiets’n. Het weer was neet al te bes. Half eene stapp’n wiej op en het wörd’n ne marteling van vief uur. Halfzesse ’s oamds waw we wier in huus, nat tut op het bot en gen ne drèug’n droad meer an de hoed. Toch was het de meuite meer as weert. Wiej hebt ter van genött’n en doarumme, Bèusebarger, Lèu van de Borkeld, Darper, Hoolterbargers, lèu uut de Helhuuze en Splôôder, kortumme, alle Hoolter, bedàànkt, het was machtig môôi. Iele war’n wier grôôt met mekaa. Wat is de Kalfstermanswèire toch een kaal plein aj’ doar, hèèmoal allèène met oe bèid’n, vertrekt vuur ne rit van viem’ntwintig kilometer. Noar ’n stief kwartèèr waw we biej het Canadeez’nkààmp. De Canadeez’n war’n drôk an ’t patrouijèèr’n. Een paar ààndere suldoat’n war’n de klos en môch’n een schuttersputje grèèm’n. De kok had de pötte op ’t vèur stoan. Ie krèèg’n het geveul daj’ viem’nzestig joar trugge in de tied war’n. Det blèèf ôk zô, want ’n èineke veerder zagge wiej de V-eens wier oavervleeg’n. An de Èvertjesweg höng ne dôôi’n vleeger in’ bôôm. Op de Borkeld kôj hèèl good zeen, woet het in zien wark gung met het dropp’n van medicijn’n en geweer’n. Aj’ Hoolt’n dan wier binn’n kômt wördt oe ôôge vöng’n duur het beeld van de V2 biej de Waard’nborch en de verbràànde boerderieje van Vukkink. Biej ’n ôôld’n karkhof kriej’ good in de gaat’n wat vuur een gekk’nwark oorlog is. Det wördt nog völle arger aj’ biej ’n Canadeez’nkarkhof ankomt. Vedan mà wier, gelukkig dit kèèr van de Motieweg of. Ôônderan’ Barg wörd’n wiej vrèindelijk rôônd e leid duur het vuurmalige arbeiderskààmp. Onvuurstelbaar wat doar nog in de grôônd zit en wat vukke verhaal’n of ter oaver lös komt. Grôôte klasse daw we doar àmaol op det privéterein môch’n kiek’n. De rèèg’n völ ôôndertuss’n met bäkke uut de lôch, mar ôk biej het Stevensmonument stunn’ de vriejwilligers in klederdracht op ôôns te wach’n. Ie könt oe toch neet vuurstell’n det ter lèu bint, diet met de tengels and det monument hebt e zett’n en het hèèmoal hebt verneeld. Grôôte schààne. Gelukkig hebt de Splôôder het op tied wier trechte krèèg’n. Het ôônderduukershol heiw we bekekk’n. Gen wôônder daj’ in zô’n hol schörf könt krieg’n. Wiej krèèg’n de schrik van ôôns lèèm’n, toen wiej ne boerderieje in bràànd zagg’n stoa. Wiej woll’n à noar binn’n um te waarschouw’n. Het heur’n der àmoa biej. De leste lèudjes, wier ’n barg op, langs het monument vuur de gesnèuvelde Hoolter jongs en dan ’n Èènk duur en op huus an. Nat, kôôld en mèu, mà wà machtig genött’n. Ie möt mà zô dèènk’n, de Canadeez’n hebt het ôk neet makkelijk e had. Wis en waarachtig neet.
De Vèèrkàànte Viefkop.