• Leven in Holten
  • Contact
  • Leven in Holten
  • Contact

Het nieje geluk (slot)

0
GEDEELD

Die lèu, diet de mèèns’n doar, vuur joar’n trugge, die môôie versjes hebt e leert. Wie zôll’n det toch weer? Het blèèf een roadsel. Ôônze beire haan’n blieft den nach sloap’n in den harbarg. Doar was nog ruumte zat.

Den volgenden oamd, at de sterre wier helder an de lôch steet, vleegt ze veerder. In de veert’n zeet ze de ruïnes van het ôôle kasteel Arkelsteijn, mà zie goat de sterre achternoa, oaver het Snatergat. Veer ôônder zich zeet ze de ôôle Sallandse Landweerd noar Hoolt’n. De sterre blif in één kèèr stoan boam’n ne stal. Doar is een kälfke geboor’n! Zôl dit een tèèk’n weer van het nieje geluk? Um gen tied te verleez’n vleegt ze gauw veerder. Het weer wördt slechter. De schnèè völt met bäkke teglieke uut de lôch. Ôônze beire haan’n kriegt las van schnèèblindheid en zeukt beschutting op het dak van nen ôôle schuure. Het is ter moesstille doar in det winterse làànd. Dan klinkt er een schot, oaver de bevreuir’n schnèè. De bèire haan’n vleegt in paniek op. Zie zeet gen hàànd vuur ôôg’n. Een paar statveer’n dwarrelt, met de schnèè met, noar beneed’n. Is dit noe het nieje geluk?

In blind’n angst vleegt ze vedan tut det ze ne witt’n toor’n zeet. Doar zeet ze ôk de sterre wier stoan. As duur een wôônder is het hèèmoa op e kloart. An ’n voot van de toor’n doot de lèu de leste inkôôp’n vuur Karsfeest. In ne zèè van lech stoat ne koppel keerls te zing’n; ‘t was nacht in Betlehems dreven. Ôônze haan’n mengt zich tuss’n het volk en wier heurt ze hetzelfde verhaal van die bezundere lèu diet eur, lange gelèène, disse versjes hebt e leert. Het mèuiste is, zie wèèt ôk nog woet ze hen e trökk’n bint. Männ’n oamd, karsoamd goat ze, net as ieder joar, noar de stèè van disse bezundere mèèns’n.

Het wördt Karsoamd. Ôônze beire haan’n zit neuist het haantje op ’n Hoolter toor’n. In de veert’n zeet ze de keerskes van vrea en hoppe op ’n Canadeez’n karkhof. De leste klàànk’n van de midwinterhoorns starft weg oaver ’n Hoolterbarg. De schnèè dwarrelt zachtjes uut de lôch, toch schient de sterre helderder as ôôit. Die sterre volgt ze. Het duurt neet lange of zie heurt à van veer het allermèuiste versje, er is een kindeke geboren op aard. Noe wèèt ze het, zie hebt het nieje geluk, woet ze zô lange noar e zoch hebt, e vund’n. Vanuut de hèugte, rech ôônder de sterre, daalt ze neer, biej ne karsbôôm en nen ôôle putte. Doar vindt ze, noar al die joar’n, de hèèle femilie, diet à zô lange e lèène de wereld in was e trökk’n, op zeuk noar het nieje geluk. Ôônze beire haan’n wèèt het zeker, hier blieft ze. Hier begint ôk hun nieje geluk. Het wördt het mèuiste karsfees wat ze ôôit hebt met e maakt. Tut deepe in de nach heur ie ze zing’n; Ere zij God in den Hooge.

De Vèèrkàànte Viefkop

Nieuwste berichten

De Vèèrkàànte Viefkop

De Vèèrkàànte Viefkop schrijft wekelijks een column op HoltensNieuws.nl. Hij neemt de politiek kritisch onder de loep, vertelt over zijn jeugdbelevenissen en laat zijn fantasie de vrije loop om (mis)toestanden aan de kaak te stellen. Soms is hij mild, dan weer scherp.

Welkom!

Inloggen met je account

Maak een nieuw account aan

Vul onderstaande gegevens in

Achterhaal je wachtwoord

Geef je gebruikersnaam of email adres in om je wachtwoord te resetten.