Hoolt’n vuur honderd joar trugge. Dit kèèr lôôpe wiej oaver het Boschkààmpspad, Hoolt’n uut. Doar an de Zuudkàànte van Hoolt’n lig ’n Bèusebarg. Het hèugste gedeelte neumt ze ‘n Zoerbarg. Ie könt er ôk kômm’n oaver de weg noar Loarn, woet ne ziedtak oe, via de Bèusebargerweg, noar dezelfde plaatse breg. Drek buut’n het darp zeej’ ’n Zoerbarg al ligg’n. Hoewel ’t er neet zô hôôge is op ’n Hoolterbarg, köj’ der op sommige plaats’n ne hèèl’n èine weg kiek’n. Hèèl môôi is het uutzich op Hoolt’n met ’n Hoolterbarg op de achtergrôônd. Wat den Zoerbarg bezunder maakt, bint de klèine boerderiejkes, an zien’n voot. Het gehèèl gif een betèuverend, sprookjesachtig môoi gezichte in het lààndelijke gehèèl. Net as op ’n Hoolterbarg, ôk hier môôie pèèdjes en zààndweggetjes, langs boerderiejkes, roggeveeld’n en eerpellàànd en of en touw een wèireke met wat rôôdbôônt vèè.
Via ’n padd’nstoolwiezer köj’ in ôôstelijke richting ’n, Zoerbarg oaver, in de richting van ‘n Lôôk en de Borkeld. Vanuut Darp köj’ der kômm’n oaver een klein stukske Markelse weg en dan links of, de “Winterweg” of de ôôle Postweg op. De hèugteverschill’n bint hier minder, mà de kleine boer’nhuuskes duukt oaverà op, in het schilderachtige greun. Het gehèèl wördt iedere kèèr wier of e wisselt duur buskes, heed, bouw en wèiregrôônd. Zôônder arg stoaj’ in één kèèr biej harbarg “De Keizer”, op de grèènze van Hoolt’n en Riess’n. Het schient det keizer Karel de viefde, op weg noar Twèènte, der in 1533 toevallig ne boer’nbrulfte hef met e maakt en met de bruid hef e dàànst. Vanof de weg noar Riess’n löp ter nen automobielweg ’n Hoolterbarg in. An de àànder kàànte, op het heideveeld doot ze proefboring’n noar water vuur de gemeente Èènschke. Het is de bedoeling um doar een proefstation an te legg’n vuur de gemeentelijke en provinciale drinkwaterleiding. Net oaver ’t spoor lig het Twenhaarsveeld, ne grôôte heidevlakte, woet de suldoat’n vaake sleup’n at ze op oefening wadd’n. Een paar minuut’n veerder lig nen apart’n grôôt’n steen. Meerdere kèèr’n is prebèèrt um den steen ne bettere plaatse te gèèm’n, mà duur het onmeunige gewicht is det tut noe touw nog nôôit e lukt. Wanneer zal den steen eindelijk op de plaatse kômm’n te ligg’n woet e heurt, met het hèèle verhaal der biej. Völle mèuier as tien joarpeuile op de Kalfstermanswèire toch?
De Vèèrkàànte Viefkop